بررسي تحليلي تاريخ‌نگاري روايي اماميه تا نيمه قرن پنجم هجري

The Analytical Investigation of Imamiyeh Historiography up to the Half of 5th Century -After Hijrah-

با از بين رفتن بخشي قابل توجه از تاليفات علماي اماميه در حوزه تاريخ‌نگاري، آثار نگاشته شده از سوي محدثان، مهم‌ترين منبع پژوهش در تاريخ تشيع و سيره معصومان: را تشكيل مي‌دهد. اين موضوع خاستگاه پيدايش اين پرسش است كه كاربست رويكرد و روش حديثي در نگارش تاريخ، چه اثري بر گزاره‌هاي تاريخي داشته است و به طور كلي، تاريخ‌نگاري روايي اماميه از چه ويژگي‌هايي برخوردار است؟ تحقيق حاضر براي پاسخ‌دادن به اين پرسش، با رويكردي ميان رشته‌اي، پس از ارايه گزارشي درباره بستر شكل‌گيري اين كتب، به بررسي انگيزه محدثان از نگارش آن‌ها و مقايسه رويكرد آنان در گزارش تاريخ با ديدگاه تاريخ‌نگاران پرداخته است؛ و سپس ارزيابي سندي و محتوايي برخي گزاره‌هاي تاريخ‌نگاري روايي اماميه تا نيمه قرن پنجم هجري را در دستور كار خود قرار داده است.

In spite of the annihilation of the measurable part of compilations of Imamiyeh scholars in regard with historiography, the written works of scholars is considered as the most important sources of research in regard with the Shiite history as well as the conduct of infallible Imams peace be upon them. This issue leads to the raising of this question concerning the effect of approach and narrative method of historiography on the historical propositions as well as the features of Imamiyeh narrative historiography. Following the presentation of a report on the development of these books, the present research has investigated the motivation of traditionists to write them and compared their approaches with those of historiographers to answer this question. Finally, it has been done the documentary and content investigation of some propositions of Imamiyeh narrative historiography up to the half of 5th century.