توسعه يادگيري تركيبي در بانك هاي ايران: گامي به سوي بهبود كيفيت آموزش يا گريز از الزام هاي يادگيري الكترونيكي

هدف پژوهش حاضر شناسايي عوامل موثر بر گرايش بانك ها به راه اندازي دوره هاي يادگيري تركيبي است. پس از توسعه محيط هاي يادگيري الكترونيكي، گونه جديدي از محيط هاي يادگيري شكل يافته است كه سازمان ها به دلايل مختلف به سمت راه اندازي اين گونه محيط هاي يادگيري سوق پيدا كرده اند تا قابليت-ها و شيوه هاي محيط هاي يادگيري حضوري و الكترونيكي را با هم تركيب كنند. جامعه آماري پژوهش حاضر شامل 27 بانك خصوصي و دولتي كشور است كه از بين آنها به صورت تصادفي خوشه اي دو بانك دولتي (ملي و تجارت) و دو بانك خصوصي (پارسيان و پاسارگاد) انتخاب شد. سپس از بين كارشناسان آموزش اين چهار بانك 285 نفر به عنوان نمونه برگزيده شد. ابزار پژوهش پرسشنامه محقق ساخته بوده كه روايي آن با استفاده از نظرات ده نفر از افراد پژوهشگر و صاحب نظر در زمينه يادگيري الكترونيكي به دست آمده و پايايي آن پس از اجراي آزمايشي در بين 55 نفر به ميزان 82/ 0 بوده است. تحليل داده هاي بدست آمده نشان مي-دهد كه عوامل ساختاري و سازماني، دشواري هاي توليد محتواي الكترونيكي، عدم دسترسي به محتواهاي الكترونيكي باكيفيت، مزيت هاي خاص محيط يادگيري تركيبي و نبود دانش و مهارت كافي براي طراحي و اجراي اثربخش دوره هاي يادگيري تركيبي پنج عاملي هستند كه به ترتيب اهميت و مجموعاً 427/ 40 درصد از واريانس كل مربوط به عامل ها را تبيين مي كنند. به علاوه براي تعيين ميزان برازش عوامل شناسايي شده از برنامه AMOS استفاده شد كه شاخص به دست آمده برازندگي عوامل شناسايي شده را نشان مي دهد.