رابطه رهبري معنوي با توانمندسازي در كارشناسان اداري وآموزشي دانشگاه گيلان

پژوهش حاضر با هدف بررسي نقش و رابطه رهبري معنوي در توانمندسازي كاركنان دانشگاه گيلان انجام شد. اين مطالعه يك پژوهش توصيفي – تحليلي از نوع همبستگي است. جامعه آماري شامل 650 نفر (كارشناسان اداري و آموزشي) دانشگاه گيلان بودند كه از اين تعداد 100 نفر به عنوان نمونه با روش نمونه گيري تصادفي طبقه اي انتخاب شدند. جهت جمع آوري داده ها از دو پرسشنامه رهبري معنوي فراي و ديگران (2005) و پرسشنامه توانمندسازي اسپريتزر (1995) كه از روايي و پايايي قابل قبولي برخوردار بودند، استفاده شد. تحليل داده ها با استفاده از آزمون همبستگي پيرسون، تحليل واريانس، آزمون t مستقل و آزمون تعقيبي و از طريق spss انجام شد. نتايج يافته ها نشان داد كه متغيرهاي رهبري معنوي در توانمند سازي كاركنان از اهميت ويژه اي برخوردار است. به طوري كه رهبري معنوي با توانمندسازي كاركنان (r=0.53) در سطح معناداري همبستگي مثبت و معنادار دارند. در مقابل توانمندسازي كاركنان با چشم انداز سازماني (r=0.36)، عشق به نوع دوستي(r=0.40) ، ايمان به كار (r=0.55) ، معناداري در كار (r=0.34) ، عضويت درسازمان (r=0.37)، تعهدسازماني (r=0.62) و بازخورد عملكرد (r=0.31) رابطه علي معنا دار و مثبتي دارند. پيشنهاد مي شود كه سازمان هاي امروزي براي بقاي خود در دنياي رقابتي عصر حاضر براي نقش رهبري معنوي در فرآيند توانمندسازي كاركنان اهميت بسزايي قايل شوند.