نقش ميانجي يادگيري سازماني در رابطه بين شيوه هاي مديريت منابع انساني و نوآوري سازماني

هدف از اين پژوهش بررسي اثر شيوه هاي مديريت منابع انساني بر نوآوري سازماني با نقش ميانجي يادگيري سازماني در دانشگاه شيراز است. اين پژوهش از لحاظ هدف، كاربردي و از لحاظ شيوه گردآوري داده ها، جزء پژوهش هاي توصيفي، همبستگي است. جامعه آماري پژوهش شامل كليه كاركنان دانشگاه مذكور بود كه با روش نمونه گيري تصادفي خوشه اي مرحله اي تعداد 201 نفر انتخاب گرديدند. ابزار پژوهش شامل سه پرسشنامه شيوه هاي مديريت منابع انساني (راج و اسريواستاوا، 2013)، نوآوري سازماني (شوهام و همكاران، 2012) و يادگيري سازماني (جو و همكاران، 2006) بود كه پس از محاسبه روايي و پايايي، در بين نمونه هاي پژوهش، توزيع و گردآوري شد. آزمون فرضيه هاي پژوهش براساس روش مدل يابي معادلات ساختاري صورت پذيرفت. نتايج پژوهش حاكي از آن بود كه شيوه هاي مديريت منابع انساني به طور مستقيم بر نوآوري سازماني اثر ساختاري ندارد؛ اما با واسطه يادگيري سازماني پيش بيني كننده سطح نوآوري سازمان مي باشد. مقاله رهنمودهاي ضمني به مديران منابع انساني جهت توجه به فرايند يادگيري سازماني و اهميت آن در تحقق نوآوري سازماني ارايه مي نمايد.