ضايعات ملتحمه، بازبيني بافت شناسي در استان فارس

هدف: ارزيابي شيوع انواع ضايعات ملتحمه در يك مركز چشم ارجاعي در استان فارس، جنوب ايران. روش پژوهش: اسلايدهاي بافت شناسي و گزارش هاي طبي مربوط به نمونه ضايعات ملتحمه ارسال شده به بخش پاتولوژي بيمارستان خليلي شيراز، از فروردين 1388 تا خرداد 1392 بازبيني شدند. تشخيص هاي هيستوپاتولوژيك در سه گروه خوش خيم، پيش بدخيم و بدخيم قرار گرفتند و شيوع انواع مختلف ضايعات ملتحمه محاسبه شد. يافته ها: مقاطع بافتي 631 مورد از ضايعات ملتحمه بررسي شد. بيش ترين شيوع مربوط به ضايعات خوش خيم بود (8/81 درصد) و پس از آن به ترتيب انواع پيش بدخيم (8/10 درصد) و بدخيم (4/7 درصد) قرار داشتند. شايع ترين ضايعه خوش خيم، ناخنك بود (2/69 درصد)، ديسپلازي اپي تليوم شايع ترين ضايعات پيش بدخيم (1/94 درصد) و كارسينوم سلول سنگفرشي شايع ترين بدخيمي هاي ملتحمه را تشكيل مي دادند. در تمام گروه هاي سني، ضايعات خوش خيم ملتحمه بيش ترين ميزان را داشتند اما با افزايش سن، شيوع انواع بدخيم به طور مشخصي افزايش مي يافت (001/0P<). نتيجه گيري: ضايعات خوش خيم، شايع ترين ضايعات ملتحمه را تشكيل مي دادند. در حالي كه ناخنك در راس اين آمار بوده و اينترااپي تليال نئوپلازي و كارسينوم سلول سنگفرشي شايع ترين ضايعه هاي پيش بدخيم و بدخيم بودند. ضايعات بدخيم ملتحمه با افزايش سن، شيوع بيش تري پيدا مي كردند.