عوارض جراحي گلوكوم

اگرچه چندين عامل در ايجاد گلوكوم دخالت دارند اما تنها روش درمان اثبات شده، كاهش فشار چشم براي جلوگيري از آسيب عصب بينايي ناشي از گلوكوم است. درمان هاي محافظه كارانه از جمله درمان دارويي و ليزر اغلب خط اول درمان هستند اما بسياري از بيماران به درمان هاي تهاجمي تري جهت كنترل فشار داخل چشمي نياز دارند. جراحي ايده آل روشي است كه موثر، قابل تكرار و به صرفه بوده و كم ترين خطر را براي بيمار داشته باشد. اما متاسفانه در حال حاضر روش جراحي كه داراي اين شرايط باشد، وجود ندارد. جراحي گلوكوم طي سال هاي اخير پيشرفت هاي زيادي نموده است. روش هاي ابتدايي، مبتني بر ايجاد فيستول براي كاهش فشار چشم بود. اين روش ها از جمله فيلتراسيون تمام ضخامت و ايمپلنت ستوني با استفاده از مواد مختلف، ميزان عوارض غيرقابل قبول و زيادي داشت. تغيير روش جراحي به روش هاي فيلتراسيون كنترل شده كه از اواخر دهه 1960 شروع شد، عوارض پس از عمل را كاهش داد اما اسكار و شكست درمان طي زمان هم چنان مساله ساز بود. پس از آن، درمان هاي آنتي فيبروتيك با 5 فلورواوراسيل و ميتومايسين C جهت كاهش اسكار و افزايش ميزان موفقيت به كار گرفته شدند، اما عوارض پس از عمل افزايش يافت. امروزه ترابكولكتومي به عنوان يك روش شايع به كار مي رود و هم چنان عمل جراحي پرعارضه و با اثربخشي متغير است. جستجو براي جراحي هاي ايمن تر و كم تر تهاجمي با تاكيد بر وسايل و روش هاي جديد كه از برش هاي كوچك استفاده مي كنند تحت عنوان جراحي هاي MIGS (Microinvasive Glaucoma surgery) ادامه دارد. اما روش هاي جديد، خطرات و عوارضي دارند كه برخي از آن ها ممكن است تا جمع آوري داده هاي طولاني مدت ناشناخته باشند.