بررسي نقّادانه عينيت وجود و ماهيت در حكمت متعاليه

A critical examination of the objectivity of existence and essence in transcendental philosophy

از آثار و سخنان ملاصدرا، دو معنا درباره اصالت وجود قابل استنباط است. یكی از معانی اصالت وجود، عینیت وجود و ماهیت است كه مباحث بسیاری از حكمت متعالیه بر آن نهاده شده است. این معنا دارای آثار و تبعات بسیار فلسفی است. به نظر می‌رسد معنای بالا با اشكالاتی روبرو باشد كه پذیرش آن را با بن بست روبرو می‌سازد. در این نوشتار با نگرشی منظومه‌ای و سیستمی به كلیت حكمت متعالیه، نظریه بالا و كاربردها، لوازم معرفتی و قابلیت دفاع فلسفی از آن مورد بحث و بررسی قرار گرفته و در نهایت آشكار خواهد شد كه قبول این معنا به عنوان نظر نهایی ملاصدرا از اصالت وجود به لحاظ فلسفی دارای ضعف‌ها و اشكالات متعددی خواهد بود.

Two meanings regarding the principality of existence (isālat al-wujūd) can be inferred from the works and words of Mulla Sadra. One meaning is the objectivity of existence and essence on which many issues of transcendental philosophy are based. This meaning has deep philosophical consequences and implications. It seems that this meaning causes certain problems which make its acceptance tricky. The present article applies a systematic approach to transcendental philosophy as a whole in order to examine the above-mentioned theory, its functions, its knowledge-based implications and the possibility of a philosophical support for this meaning. As a result, accepting this meaning as the ultimate idea of Mulla Sadra about the principality of existence will philosophically have numerous weaknesses and problems.