رقابت هاي حزبي در تاريخ نگاري ناسيوناليستي مصر در 1952-1919م (مطالعه موردي: مقايسه سعد زغلول نوشته عقاد و مصطفي كامل نوشته رافعي)

Party Competitions in Egyptian Nationalist Historiography in 1919- 1952; (Case Study: The Books of al- Mahmoud Abbas Aqqād and Abd al-Rahman al-Rafi)

به دنبال وفات سعد زغلول، يكي از رهبران ملي گراي مصر در 1927م، هواداران حزبي اش يادداشت-هاي بسياري درباره او منتشر كردند. يكي از مهم ترين اين آثار، كتاب سَعد زَغلول بود كه به قلم محمود عباس عَقاد در 1936م، نوشته شد. در سال هاي 1939و 1941م، عبدالرحمن رافِعي، هوادار حزب وطني زندگي نامه هاي مفصلي از دو رهبر ديگر ملي گراي مصر، مصطفي كامِل و محمد فَريد منتشر كرد. اگر چه اين آثار تاريخ نگارانه در سال هاي مختلفي نوشته شدند، يك ويژگي مشتركي داشتند و آن ترسيم تصويري آرماني از رهبران ناسيوناليست مصر بود. در اين مقاله چگونگي و چراييِ اين نوع تصويرسازي در پرتو فضاي تاريخي مصر در اين دوره بررسي مي شود. روش اين تحقيق، بر حسب شاخصه هاي تاريخ نگاري، فهم روابط مولفه هاي متون مورد بررسي با نويسندگان و بافت كلان سياسي-فرهنگيِ مصر در بازه زماني مورد نظر است. نتيجه نشان داد در فاصله 1952-1919م، رقابت هاي احزاب مصر در حوزه تاريخ نگاري، به ويژه توليد زندگي نامه رهبران ملي بروز يافت. هر يك از اين احزاب، تلاش كردند رهبر حزب خود را به عنوان موسس جنبش ناسيوناليسم به تصوير بكشند و رهبران ديگر را در حاشيه حوادث نشان دهند.

Following the death of Saad Zaghloul, one of the nationalist leaders of Egypt in1927, his party supporters printed many notes about him. One of the most important of these works was the book Saad Zaghloul written by Mahmoud Abbas Aqq?d in 1936. In 1939 and 1941, Abd al-Rahman al-Rafi published two detailed biography about Mustafa Kamel and Mohammad Farid, the other nationalist leaders of Egypt. Showing an ideal image of Egyptʹs national leaders is the common feature of above-mentioned historiographic works, although they were written in different years. This article is to study the quality and the reasons of such imaging through the historical space of Egypt during this period. On the basis of historiographic specifications, exploring and understanding the relations between the components of texts, authors and political - cultural context of Egypt in this time is very important. The results show that the competition of Egyptian parties in the field of historiography, especially the biographies of their national leaders, had accelerated during the period between 1919 up to 1952. Each of these parties tried to introduce their own leaders as the pounder of Nationalist Movement and to push the leaders of their competitor parties to the margins.