مجسمه ميادين تهران از اقتدارگرايي پيكره اي تا فردگرايي انتزاعي

مجسمه شهري با خروج از انحصار موزه و گالري پا به عرصه منظر شهر گذاشت تا ضمن كمك به خوانايي شهر در ارتقاي كيفيت بصري آن نيز ايفاي نقش كند. در اين راستا توجه به ذهنيت مخاطب، تاريخ و زمينه، اصولي مهم در موفقيت مجسمه جهت نيل به اهداف فوق شناخته مي شوند. به نظر مي رسد حضور مجسمه در فضاي ميادين تهران از دوران پهلوي اول تا امروز روندي از اقتدارگرايي پيكره اي تا فردگرايي انتزاعي را طي كرده است. به طوري كه اقتدار حاكميت در دوران پهلوي اول و دوم در بازنمايي واقع گراي پيكره خاندان پهلوي و مشاهير نمود پيدا مي كند و از دهه 80 تا امروز با الگوبرداري از زيبايي شناسي مدرنيستي از رويكردي انتزاعي و فردگرا تبعيت مي كند. بنابراين شايد بتوان گفت مجسمه ميادين به عنوان نشانه شهري با جدايي گزيني از زمينه و تاريخ و بدون توجه به مخاطب، روند تكاملي به سمت نمادين شدن را طي نكرده است و با انتزاع گرايي از معنابخشي به محيط فاصله گرفته است.