پاسخ حاد و مزمن هورمون لپتين سرمي به شدت‌هاي متفاوت تمرين ورزشي در موش‌هاي ماده مبتلا به نشانگان پلي‌كيستيك تخمدان

Acute and Chronic Responses of Serum Leptin Hormone to Different Intensities of Exercise in Rats with Polycystic Ovarian Syndrome

تمرين هوازي مي‌تواند در درمان نشانگان پلي‌كيستيك تخمدان اثرگذار باشد. اما آثار شدت‌هاي مختلف تمرين هوازي در هاله‌اي از ابهام قرار دارد؛ بنابراين هدف از اين تحقيق بررسي پاسخ حاد و مزمن هورمون لپتين سرمي و وزن بدن به شدت‌هاي متفاوت تمرين ورزشي در موش‌هاي ماده مبتلابه نشانگان پلي‌كيستيك تخمدان است. مواد و روش‌ها: در اين مطالعه تجربي، تعداد هشتاد سر موش بالغ هشت هفته‌اي نژاد ويستار (22±185 گرم) پس از القاي نشانگان پلي‌كيستيك به دو گروه كلي 1 و 2 تقسيم شدند. گروه 1 (به جز كنترل) يك مرحله فعاليت ورزشي با شدت‌هاي 50-55 درصد حداكثر اكسيژن مصرفي (معادل سرعت20 متر/ دقيقه)، 70-75 درصد حداكثر اكسيژن مصرفي (معادل سرعت 28 متر/ دقيقه) و 80-85 درصد حداكثر اكسيژن مصرفي (معادل سرعت 34 متر/ دقيقه) را انجام دادند، سپس گروه 2 به‏‌مدت هشت هفته برنامه تمرين هوازي با شدت‌هاي ذكر شده را، سه روز در هفته، به‌مدت 60 دقيقه انجام دادند. نتايج از آزمون تحليل واريانس يك طرفه براي مقايسه بين گروه‌ها انجام شد و براي آزمون فرضيه‌ها سطح معني‌داري 05/0 > P در نظر گرفته شد. نتايج: در گروه تمرين حاد، تغيير معني‌داري در وزن هيچ‏يك از زير گروه‌هاي، گروه 1 ديده نشد؛ اما در گروه 2 كاهش معني‌داري در وزن گروه شدت متوسط 2 نسبت به گروه كنترل 2 مشاهد شد. سطوح لپتين سرمي در يك مرحله تمرين ورزشي در سه زير گروه، گروه 1 در مقايسه با گروه كنترل، تغيير معني‌داري نشان نمي‌دهد. همچنين نتايج نشان داد سطوح لپتين در گروه با شدت متوسط 2 در مقايسه با گروه كنترل پلي‌كيستيك 2 كاهش معني‌دار داشت (044/0P=). نتيجه‌گيري: براساس نتايج به‏دست آمده به‌نظر مي‌رسد يك مرحله فعاليت ورزشي با هر شدت، اثر معني‌داري بر مقادير لپتين سرمي ندارد اما تمرين هوازي با شدت متوسط همراه با كاهش سطوح لپتين و وزن آزمودني‌ها به‌عنوان يك شيوه درماني غير دارويي براي بهبودي بيماران نشانگان پلي‌كيستيك است.

Exercise activity could be an amendment to polycystic ovary syndrome (PCOS). However the acute and chronic effects of various exercise intensities on serum leptin levels are ambiguous. This study investigates the acute and chronic responses of various intensities of exercise on serum leptin levels and weights of female rats with PCOS. Methods: In this semi-empirical study, 80 adult Wistar rats (185±22 gr) after PCOS induction were divided into two groups. Group 1 participated in an exercise program at an intensity of 50%-55% maximal oxygen consumption (20 m/min), 70%-75% maximal oxygen consumption (28 m/min) and 80%-85% maximal oxygen consumption (34 m/min). Group 2 participated in an eight-week training program, three days a week for 60 minutes. One-way analysis of variance test (ANOVA) was used to compare differences between groups. Significance was p < 0.05. Results: In the acute training group, there was no change in weight in the sub-groups of group 1. In group 2, training reduced in the medium intensity 2 compared to the PCOS control 2 groups. Serum leptin levels did not respond to one session of exercise at various intensities in group 1 subgroups. Leptin levels significantly reduced in the medium intensity 2 group compared to the PCOS control 2 (p=0.044) group. Conclusion: One exercise session does not seem to significantly affect serum leptin levels. Exercise training at medium intensity probably can reduce leptin levels and weight in subjects as a non-pharmaceutical alternative in PCOS patients.