برآورد تعداد زنان گمشده براساس سرشماري سال1385

چكيده نادر مهري با نگاهي تكنيكي و جمعيت شناختي به شاخص نسبت جنسي مي توان پرده از يك مسيله اجتماعي گسترده در جوامع در حال توسعه برداشت. اين مسيله اجتماعي چيزي نيست جز تبعيض و بدرفتاري بر عليه زنان در اين جوامع. مفهوم جمعيت شناختي كه براي توضيح تبعيض و بدرفتاري با زنان استفاده مي شود، "زنان گمشده" است. در اين مقاله با رويكرد مقطعي و با روش كول(1991) بر اساس سطح 21 جدول الگوي مدل غرب به برآورد زنان گمشده در سرشماري سال 1385 در ايران پرداخته شده است. برآورد ما نشان مي دهدكه تعداد 1،076،825 نفر زن ايراني در سال 1385 گمشده اند. بعبارت ديگر اگر ايران نسبت هاي جنسي بدون تورش و الگوي عادي مرگ ومير را درتمام گروههاي سني خود تجربه مي كرد، اين تعداد زن بايد به كل جمعيت ايران افزوده مي شد در نتيجه جمعيت واقعي ايران در سال 1385 حدود 71،572،607 نفر مي گرديد. در ادامه مقاله نيز تاثير تعداد زنان گم شده در سال 1385 كشور بر حجم و رشد جمعيت كه بدليل از دست رفتن قدرت زايندگي اين زنان براي تمام نسل هاي پس از خود صورت مي پذيرد، مورد بررسي قرار گرفت. نتايج اين بخش نشان مي دهد كه در مجموع تنها كمتر ازحدود18 درصد زنان گمشده در سنين باروري قرار دارند و بيش از 82 درصد اين زنان گمشده، از سنين باروري گذار كرده و امكان فرزندآوري آنان از ميان رفته است.گذشته از اين حتي اگر فرض كنيم كه توزيع فرزند آوري در ميان اين 18 درصد(436،237 نفر) زنِ گمشده يكسان باشد باز هم حجم اين تعداد زنان آنقدر كم است كه حتي براي چند نسل بعد هم كاهش باروري اين زنان بدليل گمشدگي شان از جمعيت، چندان به لحاظ جمعيت شناختي با اهميت نخواهد بود. واژگان كليدي: نسبت جنسي، زنان گمشده، سرشماري1385، ايران، باروري، رشد جمعيت.