نظام برنامه ريزي توسعه روستايي در كشور تركيه

تركيه در جنوب غربي آسيا قرار داشته و مساحتي بالغ بر 78 ميليون هكتار را در برمي گيرد. در سال 2012، 34434 نقطه روستايي داشته و حدود 20 درصد از جمعيت اين كشور در روستاها ساكن بوده اند. روستاهاي اين كشور با مشكلاتي همچون ساختار نهادي نامناسب، توسعه ناكافي زيرساخت هاي فيزيكي، فرهنگي و اجتماعي، سطوح درآمد و كيفيت پايين زندگي روستايي و مهاجرت مواجه اند. هدف اين مقاله بررسي نظام برنامه ريزي نظام توسعه روستايي در اين كشور است، بنابراين در اين راستا نويسنده سازمان ها، طرح ها و برنامه هاي مرتبط را بررسي كرده است. در اين كشور توسعه روستايي به عنوان ابزار سياسي مهم در كنار توسعه كشاورزي از دهه 1970 مورد توجه بوده است. در هر يك از طرح هاي توسعه پنج ساله اهدافي خاص مدنظر بوده است و بر سياست هاي ويژه اي جهت تحقق توسعه كشاورزي و روستايي تاكيد شده است. در رابطه با برنامه ريزي و توسعه روستايي در اين كشور مهمترين وزارتخانه، وزارت كشاورزي و امور روستايي و مهم ترين طرح نيز استراتژي ملي توسعه روستايي است. جهت گيري برنامه ها و پروژه هاي توسعه روستايي و كشاورزي عمدتاً در راستاي كشاورزي و گسترش فناوري هاي جديد جهت توليد بيشتر بوده است و متغيرهاي اجتماعي و عوامل انساني در فرايند توسعه روستايي مورد غفلت قرار گرفته اند. بنابراين سهم بخش روستايي و كشاورزي در اقتصاد تركيه به سطح مورد نظر دست نيافته و در كل رفاه چنداني را براي جمعيت روستايي در برنداشته است. مقايسه بين كشور تركيه و ايران در اين زمينه حاكي از شباهت هاي بسيار بوده و عمده تفاوت آنها در استراتژي ملي توسعه روستايي و ساختار سازماني براي امور روستايي است.