طراحي و مقايسه دو نوع نانوژل كيتوسان به منظور هدايت داروي دكسوروبيسين

Designing and Comparison of Two Types of Chitosan Nanogels for Doxorubicine Delivery

سيستم‌هاي متنوع انتقال دارو در ارتباط با درمان انواع سرطان‌ها در حال گسترش است. در سال‏هاي اخيركيتوسان از نظر سازگاري زيستي در سلول‏هاي جانوري و كاربرد آن در زمينه‏هاي پزشكي و دارويي مورد توجه زيادي واقع شده است. در اين تحقيق دو نانوژل كيتوساني تهيه شد. در تهيه اين نانوداروها به عامل‌هاي حياتي مثل تنظيم رهايش، جذب و به‌ويژه ارسال هدفمند دارو توجه شده است. مواد و روش‌ها: نانوژل‌هاي فسفريله كيتوساني (PCS) و نانوژل‌هاي ميريستيله كيتوساني (MCS) به‌ترتيب از تركيب كيتوسان با تري پلي فسفات و ميريستيك اسيد تهيه و سپس با داروي دكسوروبيسين بارگذاري شدند. نانوژل‌ها با روش‌‌هاي مختلف مانند ميكروسكوپ الكتروني روبشي، پراكنش ديناميكي نور و طيف سنجي مادون قرمز مورد بررسي قرار گرفتند. سمي بودن داروي آزاد (DOX)، نانوژل MCS و MCS بارگذاري شده با DOX با روش MTT سنجيده شد. نتايج: نتايج حاصل از بارگذاري و رهايش نانوژل‌ها با داروي دكسوروبيسين نشان دهنده ظرفيت بالاي بارگذاري و ظرفيت موثر دارو حدود 97 درصد بود. همچنين رهايش ملايم دارو 16-28 درصد از PCS طي 5 روز و 18-40 درصد از MCS در مدت 15 روز بود. DOX و MCS-DOX اثر كشندگي مشابهي روي سلول‏هاي سرطاني پروستات (LNCaP) نشان دادند. نتيجه‌گيري: هر دو نانوژل PCS و MCS هم از نظر اندازه و هم از نظر ظرفيت‌هاي بارگذاري و رهايش از قابليت‌هاي مناسبي برخوردار بودند.

Drug delivery systems related to different cancer therapies is now expanding. Chitosan (CS) is currently receiving enormous interest for medical and pharmaceutical applications due to its biocompatibility in animal tissues. In this study, two nanogels were prepared from CS. Some of the critical factors such as controlling the release, adsorption and specially targeting drug delivery are considered while preparing the nanogels. Methods: Phosphorylated CS (PCS) and Myristilated CS (MCS) nanogels were prepared by reacting CS with tripolyphosphate (TPP) and Myristate as cross-linking agents respectively and then were loaded with Doxorubicin (DOX). The nanogels were characterized by different techniques such as scanning electron microscopy, dynamic light scattering and Fourier-transform infrared. The cytotoxicity of free DOX, MCS nanogels and DOX loaded MCS was evaluated by the MTT assay. Results: The result of DOX loading and releasing of the nanogels showed high loading capacity and drug loading efficiency of about 97%. Results indicated slow release of about 16-28% of DOX from PCS within 5 days and 18-40% from MCS within 15 days. DOX and MCS-DOX showed the same toxic effect on the prostate cancer cells (LNCaP). Conclusion: Both PCS and MCS nanogels were qualified on the basis of size, loading and releasing capacity