بررسي تحولي ادراك زمان در كودكان 7 تا 12 ساله و تعيين نقش توجه در آن

مقدمه: مطالعات مختلف نشان داده اند كه عوامل متعدد بر مدت زمان ادراك شده در كودكان اثر مي گذارند. در اين مطالعه، به بررسي تحولي ادراك زمان در كودكان هفت تا 12 ساله و نقش توجه در آن پرداخته شده است. روش: 120 نفر از دانش آموزان مقطع ابتدايي مدارس شهر رشت (پايه ي اول تا ششم) به طور خوشه اي چندمرحله اي انتخاب شدند. براي جمع آوري داده ها، از دو آزمون رايانه اي شامل آزمون عملكرد مداوم كانرز (CPT) و آزمون بازتوليد زماني استفاده شد. داده ها با آزمون تحليل واريانس چندمتغيري (مانوا) و تحليل كوواريانس چند متغيري (مانكوا) تحليل شد. يافته ها: ادراك زمان كودكان پايه هاي مختلف تحصيلي در تكليف كوتاه مدت، از نظر آماري تفاوت معنا داري نداشت، اما در تكليف بلندمدت تفاوت معنا دار بود. به عبارت ديگر، زمان بازتوليد شده در بازه هاي زماني بلند مدت به زمان مورد انتظار (زمان استاندارد) نزديك تر بود كه نشان مي دهد با افزايش سن، ادراك بازه هاي زماني بلند مدت (و نه كوتاه مدت) بهبود مي يابد. در تحليل مانكووا، با ورود شاخص هاي توجه ( شامل پاسخ هاي درست، تعداد پاسخ هاي اعلان كاذب، خطاي حذف، زمان واكنش و تغييرپذيري) به عنوان متغير كوواريانس، ادراك زمان كودكان پايه هاي مختلف تحصيلي در تكليف بلندمدت، از نظر آماري تفاوت معنا داري نداشت. نتيجه گيري: يافته هاي اين پژوهش نشان دادكه با افزايش سن و بهبود توانايي كنترل توجه در سنين بالاتر، زمان بازتوليد شده به زمان فيزيكي نزديك تر شده و بنابرين ادراك بازه هاي زماني بلند مدت در كودكان بهبود مي يابد.

Abstract Purpose: Several studies have shown that many factors influence the perceived time intervals. This study aimed to investigate the developmental changes in time-perception among children (7-12 years old) and to determine the role of attention in time perception. Method: One hundred-twenty elementary students were selected from Rasht schools (first to sixth grade) through multilevel cluster-sampling method. Continuous Performance Test (CPT) and time reproduction task were used to collect data. Results were analyzed using MANOVA and MANCOVA. Results: In short-time task, there was no significant difference in grade groups whereas a significant difference was observed in long-time task. In other words, reproduced long-time intervals approached to the standard time indicating that long-time perception (but not short-time perception) is possibly improved by age. Attention indices including correct responses, false alarm responses, omission errors, reaction time and variability were entered as covariant variables in an ANCOVA. No significant differences were found between long-time task and grade groups. Conclusion: Findings of the present study indicate that reproduced time approaches to the physical time with increasing age improves the ability to control of attention improving long-time perception in children. Keywords: Children, Development, Time reproduction, Time perception, Attention