مولفه‌هاي توسعه‌ي آموزش كارآفريني در نظام آموزش عالي كشاورزي

Components of Entrepreneurial Education Development in Higher Agricultural Education System

كارآفرینی نیروی عمده‌ای برای پیشبرد توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی به‌شمار می‌رود. نظام آموزش عالی می‌تواند به‌طور غیرمستقیم با آموزش كارآفرینانه دانشجویان كشاورزی (تدریس كارآفرینی به دانشجویان)، نیز به‌طور مستقیم با كارآفرینی دانشگاهی و تجاری‌سازی تحقیقات دانشگاهی كشاورزی (بهره‌برداری تجاری از دانش و فناوری دانشگاهی و بسیج منابع دانشگاهی برای توسعه كارآفرینی) در توسعه‌ی كارآفرینی و كسب‌وكار در بخش كشاورزی سهیم شود. این پژوهش با هدف شناسایی و اولویت‌بندی مجموعه‌ای نمایا از مولفه‌های آموزش كارآفرینی در حوزه آموزش عالی كشاورزی انجام شد. برای دستیابی به هدف تحقیق، در مرحله اول از روش مرور نظام‌یافته و فن دلفی برای استخراج نشانگرهای آموزش كارآفرینی دانشگاهی بهره گرفته شد. با توجه به‌ هدف تحقیق، معیار؛ تجربه‌ی‌ حرفه‌ای به شكل آموزش و پژوهش در زمینه‌ی كارآفرینی در كشاورزی برای گزینش مشاركت‌كنندگان به شیوه‌ی نمونه‌گیری هدفمند به‌عنوان خبرگان كلیدی درنظر گرفته شد (n=21). در مرحله دوم، با بهره‌گیری از فرآیند تحلیل سلسله‌مراتبی و تاپسیس، 63 نشانگر در قالب پنج مولفه دسته‌بندی و رتبه‌بندی شدند كه عبارت بودند از؛ توسعه روش‌شناسی آموزش كارآفرینی (20 نشانگر)؛ برنامه‌ریزی آموزش كارآفرینی (15 نشانگر)؛ محتوای آموزش كارآفرینی (20 نشانگر)؛ پژوهش درباره آموزش كارآفرینی (20 نشانگر)؛ توسعه حرفه‌ای برای آموزش كارآفرینی كشاورزی (12 نشانگر)؛ دست‌اندركاران آموزش كارآفرینی در كشاورزی (9 نشانگر)؛ ترویج فرهنگ كارآفرینی (23 نشانگر)؛ و ظرفیت‌سازی و توسعه نهادی برای آموزش كارآفرینی (40 نشانگر).

Entrepreneurship seem as the main force to enhance socio-economic and cultural development. Higher education system can contribute to entrepreneurship and enterprise development in agriculture sector both indirectly, through entrepreneurial education of agricultural students (teaching entrepreneurship to students), and directly, by academic entrepreneurship and commercialization of university agricultural research (commercial utilization of university knowledge and technology and mobilizing university resources to enterprise development). This research aimed to identify and prioritize components and related indicators of entrepreneurship education in higher agricultural education system. In the first phase, a combination of systematic review and Delphi technique was conducted to extract and categorize indicators of entrepreneurial higher agricultural education. Using purposive sampling technique and regarding the research purpose, criteria for selection of participants as key experts were identified, as professional expert, lecturer or researcher in entrepreneurship. A total of 21 experts participated in the research. In the second phase, using AHP and TOPSIS, five categories of indicators of academic entrepreneurship were ranked, including: entrepreneurship education methods (20 items), curriculum development for entrepreneurship education (15 items), capacity-based content of entrepreneurship education (20 items), research in entrepreneurship education (20 items), professional development for entrepreneurship education (12 items), stakeholders and target groups of entrepreneurship education (9 items), promotion of entrepreneurial culture (in-formal entrepreneurship education) (23 items) and capacity and institutional development for entrepreneurship education (40 items).