الگوپردازي سياست عدالت اجتماعي در ايرانِ پس از انقلاب اسلامي؛ پاسخي به ناسازنمايي دو روايت هستي شناختي و هنجاري

در انديشه ورزي ديرپاي فلسفي و اجتماعي، آرمان عدالت خواهي همواره جايگاهي برجسته داشته است، (تاريخچه) اما اين آرمان در هر دو روايت هستي شناختي و هنجاري با ناسازنمايي روبه رو است؛ (مسئله) گرهي كه روشمند به چالش كشيده نشده است. (پيشينه) پرسش اصلي مقاله اين است كه انقلاب اسلامي به آرمان عدالت خواهي در دو روايت هستي شناختي و هنجاري چه پاسخي مي دهد؟ (سوال) الگوپردازي آرمان عدالت اجتماعي در انقلاب اسلامي ايران در دو روايت هستي شناختي و هنجاري، به طور همزمان بر دو وجه شكوفايي فردي و هم نوايي جماعتي دلالت دارد. (فرضيه) اين نوشتار همراه با واكاوي ناسازنمايي اين دو روايت، درصدد ارائه الگويي از عدالت اجتماعي است كه با سخنان بنيانگذار انقلاب اسلامي و قانون اساسي جمهوري اسلامي تناسب داشته باشد. (هدف) مقاله، به ترتيب از دو روش تاريخي و هرمنوتيك متن محور، در بررسي شكل گيري جماعت ها و نهادسازي هاي مردمي آغازين در دوره پس از انقلاب اسلامي و تامل در سياست هاي كلي برنامه هاي توسعه اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي جمهوري اسلامي بهره مي جويد. (روش) دلالت آرمان عدالت اجتماعي انقلاب اسلامي ايران در دو روايت هستي شناختي و هنجاري، به طور همزمان بر دو وجه هم نوايي جماعتي و شكوفايي فردي و هم نشيني و سازگاري اين مفهوم با عدالت توزيعي در معناي فرصت هاي برابر، كاهش فاصله طبقاتي و رفع نيازهاي اساسي محرومان جامعه، از نتايج مقاله است. (يافته)