بررسي رابطه ميان بهزيستي دروني با معيارهاي انتخاب همسرجوانان گناباد

بهزيستي دروني جزء روان شناختي كيفيت زندگي است و شامل دريافت هاي فرد از ميزان هماهنگي بين هدف هاي معين و ترسيم شده با پيامدهاي عملكردي است كه در فرايند ارزيابي هاي مستمر به دست مي آيد و به رضايت دروني و نسبتاً پايدار در توالي زندگي منتهي مي شود. يكي از متغيرهاي شناختي كه با سطح بهزيستي دروني مرتبط است، شيوه هاي گزينش در افراد است. افراد با شيوه گزينش بيشترخواهي يا واقع خواهي چه در بعد ظاهري يا رفتاري و چه در بعد انتخاب هاي ذهني، سطح شادي معيني را تجربه مي كنند. هدف مطالعه حاضر، بررسي رابطه بين بهزيستي دروني آزمودني ها با معيارهاي انتخاب همسر مي باشد. روش پژوهش اين تحقيق مقطعي و از نوع همبستگي در سال 1392 انجام شده است. جامعه آماري اين پژوهش شامل كليه جوانان واقع در سن 18-25 سال ساكن شهر گناباد است كه 200 نفر از آنان به روش نمونه گيري طبقه اي متناسب با سهم انتخاب گرديدند. ميزان بهزيستي دروني به كمك مقياس تركيبي (تركيب نمرات دو مقياس رضايت از زندگي داينر و طيف شادكامي آكسفورد) سنجيده شده است. نتايج داده ها بيانگر اين است كه 16% از پاسخگويان داراي بهزيستي دروني متوسط، 5/50% بهزيستي بالا و 5/33% بهزيستي بسيار بالا بودند. نتايج ضريب همبستگي پيرسون نشان داد كه معيارهاي ظاهري (59/0 r=)، معيارهاي مذهبي (66/0 r=)، معيار پايگاه اجتماعي (34/0 r=) و معيارهاي اخلاقي (64/0 r=) با بهزيستي دروني رابطه مثبت و معناداري دارند (05/0 P<).