وسل و شفاعت در اشعار شهاب محمود الحلبي

پژوهش حاضر تحت عنوان »توسل و شفاعت در اشعار شهاب محمود الحلبي« مي‌باشد كه به بررسي و تبيين اشعار شهاب محمود الحلبي مي‌پردازد. در اين مقاله نمونه‌هايي از انديشه‌هاي شاعران دوره‌ فترت در قالب شعر در حقانيت مكتب تشيع در مساله توسل مورد بررسي قرار مي‌گجيرد. شعر دوره فترت مملو از اشعاري است: درباره توسل به ذات پيامبر(ص) و اوليا (ع) و توسل به قبور اين صالحان. شعر و ادبيات هر قوم يا مكتب و آيين، آيينه افكار، باورها و گرايش‌هاي آن است، درباره‌ شعر توسل نيز مي‌توان گفت كه نماد تفكر، اعتقادات و فرهنگ مكتبي شيعه در آيينه‌ ادبيات آييني شاعران ولايي متجلي است. از آنجا كه شعر توسل نماد تشيع است، چندان هم گزافه نيست اگر شعر توسل را هم خانواده و همسو با شعر شيعي به شمار آوريم. شاعراني همچون شهاب محمود الحلبي از جمله شاعران شيعه و مبارزي كه قدم در اين عرصه گذاشته است. با توجه به مطالب مذكور يافته‌ها حاكي از آن است كه دوره‌ فترت يكي از دوره‌هاي تاريخي است كه با فراز و نشيب‌هاي بسياري توام است و بخش عمده مضامين شعري دوره‌ فترت، شعر مدح است، كه همين، عامل اصلي در پيدايش و شكل‌گيري شعر توسل است و در كنار عوامل سياسي و مذهبي حاكم بر دوره فترت، مودت و دوستي پيامبر (ص) و ايمه (ع) چشمه‌سار زلال انديشه شاعران اين دوره است و شاعران بسياري از شيعه و سني ديوان خود را مزين به مدح و توسل به خاندان عترت و طهارت نموده‌اند.