زن در شعر صدقي زهاوي و ملك الشعراي بهار

Woman in Sedqi and Baharʹʹs poetry

پايه‌ و اساس مدرسه سلافيه در ادبيات تطبيقي، توجه به زيرساخت‌هاي اجتماعي و سياسي و فرهنگي جوامع در فرم دادن به روساخت آن جامعه است. شباهت‌هاي موجود در گستره‌هاي ديني، فرهنگي و اجتماعي در ايران عصر مشروطه و عراق عصر نهضت باعث شد شعرا و ادباي دو كشور ـ بدون اينكه در بيش‌تر موارد از آثار ادبي يكديگر اطلاع داشته باشند ـ به بررسي موضوع‌ها و درونمايه‌هايي مشترك، در اشعار و آثار ادبي خود بپردازند. يكي از اصلي‌ترين مضاميني كه به عنوان زيرمجموعه‌اي از شعر اجتماعي در ادبيات اين دو دوره رخ نمود، مباحث مربوط به زنان و بررسي مسايل و مشكلات مربوط به آن‌ها است. با توجه به مطالب يادشده، مقاله حاضر در صدد است تا در چارچوب مكتب نظري سلافيه، و با ملاك قرار دادن ديدگاه ملك الشعراي بهار در ايران و جميل صدقي زهاوي در عراق، به بررسي نگرش اين دو شاعر به مبحث حضور زن در جامعه پرداخته و اشتراكات و تفاوت‌هاي ميان آن‌ها در اين موضوع را مشخص نمايد.

The foundation of the Solafiyeh school in comparative literature is to pay attention to social, political and cultural infrastructure of that society. The existing similarities in cultural, religious and social aspects in Iran – conditional era – and Iraq – Nehzat era – caused that both countries poets and scholars study common subjects and issues without having knowledge of each other’s literary works. One of the main concepts which has been manifested in these eras was the women issue and (studying) their problems and matters. Based on the abovementioned, the present article intends to study the women’s presence in the society according to Solafiyeh school from Bahar in Iran and Sedqi in Iraq point of views and tries to show the similarities nad differences between them in this regard.