تطبيق «لاميه العرب» و «لاميه العجم» در ترسيم هنجارهاي اخلاقي

Comparison of “Lamiya Al Arab” and “Lamiya Al Ajam” in ethical norms depiction

شعر به مثابه رسانه ديرين ادبي، بسياري از هنجارهاي اخلاقي را بازگو مي‌كند. در پيشينه اين رسانه دو قصيده مشهور «لاميه العرب» و «لاميه العجم» بازتاب‌دهنده فرهنگ؛ هنجارها و ناهنجاري‌هاي رفتاري دو نسل و دو جامعه متفاوت يعني دوره جاهلي و عصر عباسي است. در اين جستار معلوم گشته كه «لاميه العرب» در پردازش هنجارها، بيش‌تر تصويري هنري از خلق و خوي حاكم بر جامعه جاهلي و شخصيت شنفري است، ولي «لاميه العجم» آيينه حكمت‌هاي برگرفته از آموزه‌هاي ديني و مثل‌هاي رايج عصر طغرايي است، و استدلال و برهان قراردادن حكمت‌ها وجه امتياز سروده طغرايي بر قصيده شنفري را ثابت مي‌كند.

Poetry expresses lots of ethical norms as an ancient literary media. In the background of this media two epics – “Lamiya Al Arab” and “Lamiya Al Ajam” – are the reflector of the culture, norms and abnorms of two generations and societies – dark age and Abbasid era. The present article shows that “Lamiya Al Arab” is rather an artistic image of ethics of the dark society by Shanfara but “Lamiya Al Ajam” is the mirror of religious trainings and common proverbs of Toqraee’s era and proves the priority of Toqraee’s poetry on Shanfara epics.