بغي و اركان تشكيل دهنده از منظرفقه و حقوق كيفري ايران

عده اي از فقيهان در تعريفي كه از بغي ارايه داده اند،آن را شامل خروج امام معصوم مي دانند و مي گويند:« هركس برعليه امام معصوم خروج كند باغي است و جنگ با او واجب است. بايد با او جنگيد تا به اطاعت امام معصوم برگردد يا همانند كفار كشته شود.» ماده 287 قانون مجازات اسلامي سال 1392 در كتاب حدود گروهي كه در برابر اساس نظام جمهوري اسلامي ايران ،قيام كند باغي محسوب و در صورت استفاده از سلاح ،اعضاي آن به اعدام محكوم مي شوند. اين مقاله به روش توصيفي-تحليلي و با استفاده از منابع تاليف شده توسط محققان داخلي ، كتاب ها و مقالات، قوانين مدون داخلي و برخي از طرح هاي اجرا شده با هدف معرفي و شناسايي جرم بغي نگاشته كه در آن عناصر تشكيل دهنده جرم بغي (قانوني،مادي و رواني) ،مطلق يا مقيد بودن جرم بغي و امكان شروع به جرم در آن مورد بررسي و تجزيه و تحليل قرار گرفته است . «بغي» جرمي است مطلق كه حصول نتيجه در آن شرط نيست؛ زيرا حصول نتيجه در اين جرم منجر به از بين رفتن حكومت و در نتيجه عدم امكان اجراي كيفر مي باشد. ركن رواني در بزه بغي علاوه بر اراده ارتكاب فعل ، شامل سو نيت عام وسو نيت خاص مي باشد واز نظر فقه اماميه و نظر فقها جرم بغي، اگرچه در غالب موارد به صورت گروهي واقع مي شود، اما به صورت فردي هم امكان پذ ير است ليكن قانونگذار ما آن را صرفا به صورت گروهي قابل مجازات دانسته است.