پارامترهاي انگيزشيِ مصرف كالاهاي هنري در ايران

اقتصادِ هنر، دانشِ به كارگيري از سازوكارهايِ تحليليِ علمِ اقتصاد در تبيينِ مسايلِ هنر است در ابعادِ توليد، توزيع و مصرف. مقاله ي پيشِ رو، با هدفِ توليدِ دانش در مخاطب شناسيِ اقتصادِ هنرِ ايران، به بُعدِ مصرفِ اقتصادِ هنر و مشخصا، به مطالعه ي انگيزش هاي مصرف كنندگانِ كالاهاي هنري، به عنوانِ گردانندگانِ اصليِ چرخ هاي اقتصادِ هنر، مي پردازد. به زعمِ نگارندگانِ اين جستار، بنيانِ مطالعاتيِ اقتصادِ هنر را بايد از شناختِ مخاطب و مصرف كننده ي كالاهاي هنري، آغازيد. اين شناخت، تحليلي تطبيقي و بين رشته اي در علومِ اقتصاد، جامعه شناسي، روان شناسي و هنرپژوهي است. اين كه انگيزش هاي مصرفِ هنري چيست و چه عواملي تعيين كننده ي تصميم ها و رجحان هاي مصرف كننده در قبالِ هنر است. ايران، سرشار از گنجينه هاي هنري است و ناخودآگاهِ ايرانيان در جايگاهِ مصرف كننده ي اقتصادي و مخاطبِ هنر، مملو از آركيتايپ هاي فرهنگي و هنري و پتانسيل هاي مصرفِ هنري است. اما مشاهدات حاكي از آن است، كه مصرفِ هنري در كشور، آن طور كه بايد در خودآگاهِ مصرف كنندگان، به عمل در نيامده است. انگيزش، علتِ رفتارها ست و ما در درپي آن هستيم كه ضمنِ شناختِ پارامتر هاي انگيزشيِ مصرفِ كالاهاي هنري، دريچه اي علمي بر كليتِ شناختيِ اقتصادِ هنرِ ايران در بعدِ مخاطب شناختي، بازنماييم. از اين رو، در بخشِ بنيان نظري، مفاهيم كليديِ بحث را تشريح نموده و در جمع بندي، به بحث درباره ي رفتارِ مصرف كننده ي هنر و مهم ترين پارامتر هاي انگيزشي مصرف كنندگانِ كالاهاي هنري در ايران پرداخته ايم.