مقايسه اثربخشي داروي دولوكستين با متيل‌فنيديت در درمان اختلال بيش‌فعالي كم‌توجهي كودكان

Comparison of duloxetine and methylphenidate in the treatment of children with attention-deficit/hyperactivity disorder

زمینه و هدف: اختلال بیش‌فعالی كم‌توجهی از شایع‌ترین اختلالات روانپزشكی دوران كودكی است. اتوموكستین و داروهای محرك خط اول درمان این اختلال می‌باشند. اما این داروها در ۲۵% مبتلایان به‌دلیل عدم تأثیر و یا بروز عوارض جانبی قابل استفاده نمی‌باشند. هدف از انجام این مطالعه مقایسه تأثیر متیل‌فنیدیت (دارویی از دسته محرك‌ها) و دولوكستین (داروی مهار‌كننده بازجذب نوراپی‌نفرین و سروتونین) در درمان كودكان دارای این اختلال بود. روش بررسی: در این كارآزمایی بالینی كه از مهر ۱۳۹۱ تا تیر ۱۳۹۳ در مراكز درمانی اخوان و رفیده در تهران انجام شد،    ۲۴ كودك شش تا ۱۱ ساله دارای تشخیص اختلال بیش‌فعالی كم‌توجهی به‌مدت شش هفته تحت درمان با متیل‌فنیدیت یا دولوكستین قرار گرفتند (۱۳ نفر در گروه دولوكستین و ۱۱ نفر در گروه متیل‌فنیدیت وارد شدند). تأثیر دارو بر درمان با استفاده از مقیاس كانرز والدین (Conners Parent Rating Scale, CPRS) و مقیاس سنجش علایم بیش‌فعالی مقایسه شد. یافته‌ها: ۲۰ كودك (۱۰ نفر در هر گروه) كارآزمایی را به پایان رسانیدند. در هر دو گروه نمرات مقیاس‌های شدت علایم بیش‌فعالی پس از شش هفته نسبت به نمرات پایه كاهش نشان داد. اما این كاهش در گروه متیل‌فنیدیت به‌طور معناداری بیشتر از گروه دولوكستین بود (001/0P<). شایع‌ترین عارضه در گروه دولوكستین مشكلات گوارشی (%40) و در گروه متیل‌فنیدیت بی‌اشتهایی (%70) بود. نتیجه‌گیری: تأثیر داروی متیل‌فنیدیت در كاهش علایم اختلال بیش‌فعالی كم‌توجهی از داروی متیل‌فنیدیت بیشتر است. عوارض دارویی دولوكستین به‌نسبت قابل تحمل است.

Background: Attention-deficit/hyperactivity disorder (ADHD) is a common and mostly chronic mental health condition that affects children, adolescents, and adults. Stimulants and atomoxetine are first-line agents for the treatment of ADHD. Despite the impressive track record of stimulants in the treatment of ADHD, they fail in 25% of patients due to lack of efficacy or the emergence of unwanted side effects. Accordingly, this study carried out to compare efficacy and safety of duloxetine (a serotonin and norepinephrine reuptake inhibitor) and methylphenidate (a short acting stimulant) in the treatment of children with attention-deficit/hyperactivity disorder. Methods: Twenty-four children diagnosed with ADHD participated in this 6 weeks open clinical trial. Patients were between 6 to 11 years old that had been referred to psychiatry clinic at Akhavan and Rofide Medical and Rehabilitation Center in Tehran from September 2012 to July 2014. Diagnosis was made by two child psychiatrist according to DSM-IV TR criteria. Thirteen patients received duloxetine and others received methylphenidate. Conner’ parent rating scale-revised-short form (CPRS-RS) and ADHD-rating scale (ADHD-RS) were used at the beginning and then each two weeks to assess efficacy of treatment. Routine laboratory tests and electrocardiogram (ECG) was carried out in the beginning and end of the trial. Results: Twenty children with ADHD completed the study (Ten in methylphenidate and ten in duloxetine group). In both groups, scales of CPRS-RS and ADHD-RS were reduced from baseline to endpoint, but this reduction in methylphenidate group was significantly greater than duloxetine group (P= 0.000). The most common side effect was gastrointestinal problems in duloxetine group and anorexia in methylphenidate group. No serious side effects and no changes in laboratory and ECG indexes were seen in both groups. Conclusion: Duloxetine is not efficacious as well as methylphenidate in treatment of children with ADHD. Although more research are needed to achieve more accurate results.