تفسير تطبيقي و تحليلي آيه امامت در تفاسير فريقين

از آيات مورد استناد شيعه در اثبات عصمت امام و تنصيصي بودن مقام امامت، آيه 124 بقره است. استناد به ادله لفظي همچون اطلاق فراز «لاينال عهدي الظالمين»، تناسب اين فراز از آيه، به عنوان پاسخ خدا، با درخواست ابراهيم× و نيز ادله عقلي از جمله دلايلي است كه مفسران شيعه بر مدعاي خود اقامه نموده اند. در مقابل، مفسران اهل سنت با حمل لفظ «اماماً» به «نبياً»، تنصيصي بودن مقام نبوت و عصمت نبي را برداشت كرده اند. از بررسي در تفاسير اهل سنت به دست مي آيد كه اغلب مفسران اهل سنت به منظور اثبات اعتقاد خود؛ مبني بر به حق بودن خلافت شيخين و رد ديدگاه مفسران شيعه، به تاويل آيه دست زده اند. نادرستي اين تاويل با ادله محكمي كه مفسران شيعه بيان داشته اند، اثبات شده است.