بررسي رابطه سرمايه اجتماعي ساكنان با پايداري توسعه در محله غيررسمي شميران نو

تاكيدهاي نظري و تجربي اخير بر پايدارسازي توسعه با استفاده از سرمايه هاي محلي و بهبود شرايط زندگي از طريق منابع درون زا يكي از راهكارهاي درخور و اثربخش براي حل مشكل محلات غيررسمي است. بهره گيري از سرمايه اجتماعي، يكي از روش هاي كم هزينه و مطمين براي دستيابي به توسعه پايدار در اين محلات است. اين پژوهش توصيفي- پيمايشي، با هدف تحليل رابطه سرمايه اجتماعي با پايداري توسعه در يكي از محله هاي غيررسمي واقع در شهر تهران انجام گرفته است. هدف مطالعه تاييد وجود رابطه قابل اتكا ميان سرمايه هاي درون زاي محلي با توسعه پايدار سكونتگاه غيررسمي است. براي جمع آوري داده ها از پرسش نامه محقق ساز، براي خلاصه سازي شاخص ها از روش تحليل عاملي و براي تحليل نتايج و طراحي مدل تحقيق، از نظر خبرگان استفاده شده است. جامعه آماري تحقيق را ساكنان محله تشكيل داده اند كه تعداد 390 پرسش نامه از خانوارها به صورت تصادفي طبقه اي جمع آوري شده است. نتايج نشان مي دهد كه ميان سرمايه اجتماعي ساكنان و پايداري محله، رابطه معني داري برقرار است. اين سرمايه بيش از آن كه به بهبود محيط كالبدي محله اثرگذار باشد، بر توسعه پايدار اجتماعي و اقتصادي محله موثر است. در ضمن، در تاييد نتايج پژوهش هاي پيشين، رابطه اي مثبت و قابل قبول ميان مولفه هاي ذهني سرمايه اجتماعي و تمامي مولفه هاي پايداري محلي شناسايي شده است. از سويي بر خلاف نتايج مطالعات پيشين، ساكنان مرفه تر اعتماد بيشتري به نهادهاي رسمي دارند؛ بنابراين شكل گيري و استفاده از سرمايه اجتماعي در يك محله كمتر برخوردار نسبت به محله هاي توسعه يافته، داراي الگويي متفاوت است.