كاربرد تكنيك هاي شبيه سازي در علوم اجتماعي (يك بررسي انتقادي)

شبيه سازي اجتماعي شامل مجموعه اي از تكنيك ها و ابزارهاست براي مدل كردن پديده هاي اجتماعي، به گونه اي كه بتوان آزمون ها و آزمايش هايي مجازي بر روي آن مدل ها انجام داد. اگر چه گسترش امكانات رايانه اي تاريخي كوتاه دارد؛ اما ريشه هاي نياز به شبيه سازي در جامعه شناسي را مي توان تا نيمه اول قرن بيستم پي گرفت. در يك تقسيم بندي تكنيك هاي شبيه سازي اجتماعي را مي توان در پنج دسته پويايي سيستمي، مدل هاي صف بندي، شبيه سازي خرد، اتوماتاي سلولي و مدل هاي عامل محور قرار داد. اين پنج تكنيك در دو دسته تكنيك هاي فرآيند محور (دو مورد اول) و تكنيك هاي عامل-محور (سه موردي بعدي) قرار مي گيرند. از ميان تمام اين تكنيك ها به نظر مي رسد مدل-سازي عامل محور بيش از همه بر معضلات پيش روي محققان اجتماعي و نيز نيازهاي آن ها تطابق دارد. در مدل سازي عامل محور مي توان برخي از مهم ترين دغدغه هاي جامعه-شناسان؛ مانند ناهمگوني عامل ها، تعامل ميان عامل ها، يادگيري عامل ها، تعامل عامل ها و محيط و ظهور الگوهاي كلان از كنش هاي خرد را به خوبي بررسي كرد.