ساخت و ارزيابي خواص ضد مس درون سلولي نانوكونژوگه D-پني سيل آمين – دندريمر در سلول هاي مدل ويلسون (HepG2)

زمينه و هدف : بيماري ويلسون يك بيماري ارثي متابوليسم مس است و با رسوب بيش از حد مس در كبد و مغز مشخص مي شود. D- پني سيل آمين يكي از معروف ترين شلاتورهاي مورد استفاده در درمان بيماري ويلسون است؛ اما نقص اصلي اين دارو ناتواني آن در ورود به فضاي درون سلولي است. اين مطالعه به منظور ساخت و ارزيابي خواص ضد مس درون سلولي نانوكونژوگه D-پني سيل آمين – دندريمر در سلول هاي مدل ويلسون (HepG2) انجام شد. روش بررسي : در اين مطالعه توصيفي تحليلي دوزهاي مختلفي از داروهاي دندريمر، D-پني سيل آمين و نانوكونژوگه D-پني سيل آمين-دندريمر به سلول هاي مدل ويلسون تزريق شد. سپس ميزان غلظت مس درون سلولي هر يك از گروه هاي سلولي دريافت كننده دارو به طور جداگانه با دستگاه جذب اتمي بررسي و به روش مقايسه اي ارزيابي گرديد. غلظت مس درون سلولي با استفاده از نرم افزار Pharm و براساس معادله خطي محاسبه شد. سميت نانوكونژوگه D-پني سيل آمين-دندريمر با روش MTT Assay سنجيده شد. يافته ها : گروه هاي سلولي دريافت كننده داروي نانوكونژوگه D-پني سيل آمين-دندريمر بيشترين كاهش غلظت مس درون سلولي (18 ppm) را در مقايسه با گروه كنترل نشان دادند (P<0.05). غلظت مس درون سلولي 46.61 تعيين شد. دوز به كار رفته براي داروي نانوكونژوگه D-پني سيل آمين-دندريمر سميتي از خود نشان نداد و اثري بر سلول هاي زنده نداشت. نتيجه گيري : نانوكونژوگه كردن D-پني سيل آمين به وسيله دندريمر مي تواند سبب كاهش مس درون سلولي گردد.