بررسي رابطه پايگاه اجتماعي – اقتصادي و نوع رفتار رانندگي در بروز تخلفات رانندگي

در سال هاي گذشته محققان سعي كرده اند عوامل شخصيتي را كه مي تواند علت يا پيش بيني كننده تصادف باشد معرفي كنند. از جمله اين بررسي ها مي توان به ارتباط عوامل انساني با درگيري در تصادف و رفتار رانندگي اشاره كرد. در كنار اين تحقيقات يا به صورت جداگانه نقش عوامل جمعيتي نظير سن، جنسيت، تحصيلات و غيره نيز بررسي شده و ارتباط داشتن يا نداشتن گروه هاي خاص از افراد با درگيري در تصادف مدنظر قرار گرفته است. هدف اين پژوهش بررسي رابطه پايگاه اجتماعي – اقتصادي به عنوان يك عامل انساني و نوع رفتار رانندگي در بروز تخلفات رانندگي است. پژوهش حاضر از نوع همبستگي با استفاده از روش-هاي مدل يابي علي، تحليل مسير، است. جامعه آماري پژوهش شامل كليه رانندگان شهر تهران مي باشد كه حداقل يك سال سابقه رانندگي دارند. در راستاي تحقيق حاضر يك نمونه 226 نفري از رانندگان شهر تهران مورد بررسي قرار گرفت. براي گردآوري اطلاعات از دو پرسشنامه زمينه يابي رفتار رانندگي و مقياس وضعيت اجتماعي – اقتصادي و متغيرهاي جمعيت شناختي محقق ساخته استفاده شده است. يافته هاي اين پژوهش نشان داد كه بين وضعيت اجتماعي- اقتصادي افراد و بروز تخلفات رانندگي به طور مستقيم رابطه منفي معنادار وجود دارد. همچنين بين نقايص عملكردي اضطراب بنيان و رفتارهاي خصمانه/ پرخاشگرانه و بروز تخلفات رانندگي به طور مستقيم رابطه مثبت و بين رفتار ايمني / احتياطي افراطي و بروز تخلفات رانندگي به طور مستقيم رابطه منفي وجود دارد. و در آخر، بين وضعيت اجتماعي- اقتصادي افراد و بروز تخلفات رانندگي به طور مستقيم و غير مستقيم با ميانجي گري نوع رفتار رانندگي رابطه وجود دارد. بي ترديد بدون شناخت علل و عوامل موثر در قانون گريزي و تخلف رانندگان، اعمال قانون و برخوردهاي انتظامي و بازدارنده، و حتي آموزش تاثيرات پايدار و ماندگار در جامعه نخواهد داشت.