مقايسه كلينيكي تأثير دو نوع باندينگ هيدروفيل و هيدروفوب در دوام و گير فيشور سيلنت

Clinical evaluation of applying a hydrophobic and a hydrophilic bonding agent on the retention and durability of fissure sealant therapy

زمینه و هدف: جهت انجام درمان فیشورسیلنت به دنبال اچ كردن سطح دندان با اسید فسفریك و سپس شستشو، به طور معمول ماده رزینی قرار می‌گیرد. در برخی مقالات استفاده از عوامل باندینگ جهت افزایش گیر فیشورسیلنت توصیه شده است. باتوجه به این كه در انجام فیشور سیلنت سطح چسبنده غالباً مینا می‌باشد، ممكن است استفاده از باند مینا كه یك رزین هیدروفوب است به جای باند عاجی مناسب‌تر باشد. هدف از این كار آزمایی بالینی مقایسه گیر و دوام درمان فیشور سیلنت در سه حالت كاربرد عوامل باندینگ مینایی، عوامل باندینگ عاجی و عدم كاربرد عوامل باندینگ در طول 4 سال بود. روش بررسی: این مطالعه بر روی دندان‌های مولر اول فك بالا و پایین 24 دانش آموز كلاس اول (7-6 ساله) یك مدرسه ابتدایی انجام شد (در مجموع 96 دندان). بر روی 36 دندان باندینگ عاجی Excite، بر روی 36 دندان باندینگ مینایی Margin bond به كار برده شد، سپس فیشور سیلندر كلیه شیارها قرار گرفت و 60 ثانیه كیور شد. به علاوه از مجموع این دو گروه، 24 دندان انتخاب و با گروه 24 تایی از دندان‌های جفتشان در كوادرانت مقابل كه هیچ گونه ماده باندینگی برایشان به كار نرفته بود (به عنوان گروه كنترل) مقایسه شدند. سپس شیارها به طور سالانه از نظر وجود یا عدم وجود فیشور سیلنت به مدت 4 سال مورد بازبینی قرار گرفتند. یافته‌ها با استفاده از آزمون آماری Wilcoxon مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته‌ها: طبق نتایج مطالعه حاضر كه براساس آزمون آماری Wilcoxon به دست آمده است تفاوت آماری معنی‌داری در گیر و دوام درمان فیشور سیلنت در هنگام استفاده از باندینگ عاجی (Excite) و باندینگ مینایی (Margin bond) و نیز بین استفاده یا عدم استفاده از باندینگ در زیر فیشورسیلنت در طی چهار سال وجود نداشت (05/0P>). نتیجه‌گیری: براساس نتایج مطالعه حاضر، استفاده از عوامل باندینگ مینایی، عاجی یا عدم استفاده از مواد باندینگ به طور كلی باعث تفاوت كلینیكی محسوسی در دوام و گیر فیشور سیلنت طی 4 سال نخواهد شد.

Background and Aims: As in fissure sealant therapy the tooth surface is mostly enamel, the use of an enamel bonding agent (hydrophobic bonding agent) may be more cost effective than that of newer generations of bonding (hydrophilic bonding agents). The aim of this study was to compare the retention and durability of fissure sealant therapy when applying an enamel bonding agent, a dentin bonding agent and no bonding agent during 4 years. Materials and Methods: This study was done on the first permanent molars of the upper and lower jaws of 24 students of the first grade of a primary school (6-7 years old). On 36 teeth, a dentin bonding agent (Excite) was applied under the fissure sealant and on 36 teeth an enamel bonding agent (Margin bond) was applied under the fissure sealant. Then, 24 teeth were selected from these two groups and were compared with a group (including 24 teeth) with no bonding agent under the fissure sealant (as control group). All the fissures of the teeth were evaluated annually for 4 years to find out the presence or absence of fissure sealant substance. Data were analyzed using Wilcoxon test. Results: From the statistical analysis, there was no significant difference in retention and durability of the fissure sealant substance comparing the group with dentin bonding agent (Excite) and the group with enamel bonding agent (Margin bond). Also, using a bonding agent made no significant difference (P>0.05). Conclusion: According to the results of this study, using a bonding agent made no improvement in the retention and durability of fissure sealant substance.