تاثير رفتار رانندگان اتوبوس هاي شركت واحد تهران بزرگ برتصادفات درون شهري

رفتار رانندگي، يكي از مهم ترين عوامل موثر بر وقوع تصادفات رانندگي مي باشد. پژوهش حاضر سعي در شناخت دقيق اين پديده در بين رانندگان حمل ونقل عمومي دارد و همچنين اثر مشخصات جمعيت شناختي و رفتار رانندگي بر ريسك تصادفات را مورد بررسي قرار مي دهد. نمونه موردمطالعه در اين تحقيق رانندگان اتوبوس هاي شركت واحد اتوبوس راني در منطقه 7 تهران مي باشد. روش تحقيق، پيمايش و ابزار گردآوري داده ها در اين تحقيق علاوه بر داده هاي تصادفات رانندگان مقصر اخذشده از شركت واحد اتوبوس راني تهران، پرسشنامه است كه داده هاي آن به صورت مصاحبه انفرادي با 242 راننده جمع آوري شده است. نتايج نشان داد رانندگان داراي كارت شهري در طي سه سال بطور ميانگين 16.3 درصد بيشتر از رانندگان پايه يك تصادف داشته اند. همچنين بررسي ساعات كاري نيز نشان داد كه رانندگان با 11 ساعت كاري بطور ميانگين طي سه سال 20.1 درصد تصادفات بيشتري داشته اند. نتايج اين پژوهش همچنين نشان داد كه با افزايش سن و سابقه رانندگي ميانگين تصادفات ابتدا روندي افزايشي و سپس روندي كاهشي دارد. براي آزمون فرضيات نيز از آزمون همبستگي پيرسون استفاده گرديد. نتايج بدست آمده نشان داده كه بين ريسك تصادف واقعي رانندگان با خطاها و تخلفات آن ها ازلحاظ آماري رابطه معناداري وجود دارد. همچنين بين سن رانندگان و ريسك تصادف آن ها نيز ارتباط معناداري يافت شد. بعلاوه، نتايج نشان مي دهد كه بين نوع گواهينامه (پايه يك و كارت شهري) رانندگان اتوبوس و ريسك تصادف ارتباط معناداري وجود دارد.