اثر جهت‌دهي بينايي فضايي بر دوره بي‌پاسخي روان‌شناختي در سطوح مختلف دشواري تكليف ادراكي-حركتي

The Effect of the Visual-Spatial Orienting on the Psychology Refractory Interference in Various Levels of Perceptual-Motor Task Difficulty

محدودیت‌های اجرای هم‌زمان چند تكلیف اغلب محدودیت‌های توجهی نامیده می‌شود. توجه بینایی-فضایی عملكرد را بهبود می‌دهد، بویژه وقتی محرك‌ها در مكانی كه قبلا مورد توجه قرار گرفته است، ارائه شوند. هدف پژوهش حاضر پاسخ به این سؤال بود، آیا تغییر در توجه بینایی فضایی از طریق دست‌كاری سازگاری نشانه-هدف می توانند مكانیسم‌های توجهی محدود كننده پردازش‌های مركزی در تكلیف چندگانه را تحت تاثیر قرار دهد؟ در این پژوهش از یك الگوی دوره بی‌پاسخی روان‌شناختی تعدیل‌شده استفاده شد، كه در آن تكلیف دوم ساده یا انتخابی بود و قبل از هدف اول یك نشانه سازگار یا ناسازگار با هدف ارائه می‌شد.فاصله زمانی بین هدف اول و دوم 200، 400 و 900 هزارم ثانیه بود. یافته‌های این پژوهش نشان می‌دهد كه توجه بینایی فضایی در ارتباط با محدودیت‌های توجهی مركزی است، اما احتمال كنترل توجه بینایی-فضایی بدون نیاز به منابع مركزی پردازش نیز وجود دارد.

Limits in performing concurrent multiple tasks often refer to as central attentional limitation. Visuospatial attention improves performance especially when stimuli are presented at attended locations. The aim of this study was answering to this question whether changing visuospatial attention by manipulating the cue-target compatibility would affect the attention mechanisms that limit central processing in multiple-task situations. In this experiment, a modified psychological refractory period paradigm was incorporated in which the second task was either a detection or discrimination, and a valid or invalid cue was presented before the first stimulus. The time interval between the first and second target were 200,400, and 900 ms. Finding revealed that visuospatial attention is related to the central attentional limitation, but controlling spatial attention without central resources is possible.