تعيين ضريب راندمان آبشويي براي شوري زدايي خاك هاي شور و سديمي منطقه ويس – استان خوزستان

رشد روزافزون جمعيت سبب بهره برداري بي رويه از منابع طبيعي و تخريب اراضي شده است. شور و سديمي شدن اراضي از اثرات اين تخريب به ويژه در مناطق خشك و نيمه خشك مي باشد. يكي از راه هاي بهسازي خاك هاي شور و سديمي، آبشويي نمك هاي محلول در نيمرخ خاك است. برآورد آب مورد نياز براي اصلاح اين خاك ها به منظور مديريت بهينه منابع آب و خاك ضروري است. به همبن منظور، در اين پژوهش سه روش آبشويي غرقاب دائم، غرقاب متناوب و پاششي بر روي خاك هاي شور و سديمي منطقه ويس در استان خوزستان مورد بررسي قرارگرفت. اين پژوهش به صورت آزمايشگاهي بر روي ستون هاي خاك دست نخورده به ارتفاع يك متر، كه در محيط پلي اتيلني به قطر 15 سانتي متر قرار داشتند، اجرا شد. لايه هاي خاك مورد بررسي 0-25، 25-50، 50-75 و 75-100 سانتي متر و عمق هاي آب آبشويي 25، 50، 75 و 100 سانتي متر بوده است. براساس نتايج بدست آمده، مدل تجربي مشخصي براي هر روش آبشويي ارائه شد. در اين ميان، مدل نمايي در آبشويي غرقاب دائم بر مبناي ضريب همبستگي بالاتر و خطاي استاندارد كمتر، بهترين مدل بود. ليكن، آبشويي غرقاب متناوب علاوه بر حجم آب مورد نياز كمتر براي شوري زدايي خاك، ضريب راندمان آبشويي بهتري را متناسب با بافت خاك منطقه نشان داد. با توجه به بحران كمبود آب در شرايط كنوني و ارجحيت مزاياي اين روش نسبت به دو روش ديگر مي توان روش غرقاب متناوب را براي منطقه مذكور مناسب تر پيشنهاد نمود.