ارزيابي استفاده از اصلاح كننده گچ در اصلاح خاك‌هاي شور و قليا در اراضي جنوب خوزستان

اصلاح خاك‌ها يكي از روش‌هاي توسعه اراضي كشاورزي محسوب مي‌گردد. وجود يون سديم در كنار شوري، تشكيل يك خاك شور– سديمي را داده و موجب بروز مشكلات فراواني در روند رويشي گياهان مي‌گردد. لذا اتخاذ راهكارهاي لازم جهت اصلاح اين خاك‌ها با توسل به روش‌هاي فيزيكي و شيميايي همچون كاربرد كلسيم در آبشويي اجتناب ناپذير به نظر مي‌رسد. در اين تحقيق، جهت بررسي وضعيت خاك‌هاي منطقه با حفر پروفيل از اعماق 20 -0 ، 40- 20 ، 60 - 40 ، 80- 60 و 100 – 80 سانتي‌متري خاك، اقدام به تهيه نمونه گرديد و پس از تجزيه آن در آزمايشگاه و محاسبه مقاديرECe,SAR ،ESP‎‏،CECوغيره، به مطالعه خصوصيات فيزيكي و شيميايي آن پرداخته شد. اين پژوهش به صورت طرح بلوك‌هاي كاملاً تصادفي با 2 تيمار (شاهد، ماده اصلاح كننده گچ) و 3 تكرار در كرت‌هاي فلزي 1*1 متري اجرا گرديد. مقدار آب مورد نياز جهت آبشويي به ميزان 100 سانتي‌متر و در 5 مرحله (هر مرحله به عمق 20 سانتيمتر) تعيين گرديد. پس از پايان هر مرحله، نمونه‌برداري‌ها در 4 عمق تعيين شده از خاك انجام و آزمايشات صورت گرفت. بررسي نتايج و تجزيه و تحليل آماري آنها بيانگر آن است كه تاثير كاربرد گچ بر روند آبشويي در مقايسه با تيمار شاهد تفاوت معناداري نشان نمي‌دهد. اين موضوع را مي‌توان به انحلال گچ موجود در خاك در اثر نفوذ آب به درون خاك، مربوط دانست. پيشنهاد مي‌گردد براي خنثي كردن تاثير سديم بالاي اراضي در راندهاي اوليه آبشويي از آب شور (زهاب كشاورزي موجود) بدون استفاده از گچ استفاده گردد.