نقش انرژي در تحول روابط ميان ايران و تركيه با تاكيد بر گاز طبيعي (2015-2000)

ايران و تركيه به‌عنوان دو قدرت منطقه‌اي هستند كه هريك از آن‌ها مي‌توانند تاثير زيادي بربخشي از گستره جغرافياي جهان، از خاورميانه و شمال آفريقا گرفته تا خليج‌فارس و آسياي مركزي و قفقاز، داشته باشند. تركيه در تلاش براي تقويت جايگاه بين‌المللي خود و اتخاذ رويكردهاي جديد، بر اهميت اتحاد با غرب تاكيد فراواني دارد. روابط با شرق و به‌ويژه كشورهاي همسايه نيز در دو دهه اخير به همان ميزان اهميت يافته‌اند. ايران نيز به‌عنوان كشوري بزرگ و بازيگري تاثير‌گذار در خاورميانه همواره در تحولات منطقه‌اي نقشي موثر ايفا كرده است. روابط تركيه و ايران همواره محدوديت‌ها، تفاوت‌ها و رقابت‌هاي عميقي داشته‌ كه از تعميق روابط دوجانبه جلوگيري كرده‌اند. اين شرايط امروزه نيز همچنان در حوزه‌هاي مختلف ادامه دارد، ولي اين موضوعات هيچ‌گاه باعث توقف تلاش‌هاي دو كشور براي برقراري روابط دوستانه با يكديگر و تلاش‌ها براي جلوگيري از بروز تنش در روابط دوجانبه، نبوده‌اند؛ اين وضعيت باروي كار آمدن حزب عدالت و توسعه در سال 2002، بيش‌ازپيش تقويت‌شده و مورد استقبال ايران نيز قرارگرفته است. اين مطالعه با تاكيد بر عامل انرژي و مطالعه روابط انرژي ميان دو كشور با تاكيد بر گاز طبيعي، با استفاده از داده‌هاي كمي، تاثير اين عامل را به‌عنوان پايه‌اي براي همكاري‌هاي بيشتر در ساير حوزه‌ها و وابستگي متقابل دو كشور، بين سال‌هاي 2000 تا 2015 بررسي كرده است.