تاثير وابستگي ساختاري بر تغييرات مرز كارا پرتفوي و مقايسه آن با روش سنتي در بورس اوراق بهادار تهران: توابع مفصل

مسئله بهينه سازي ماركويتز و تعيين مرز كاراي سرمايه گذاري، زماني كه تعداد دارايي هاي قابل سرمايه گذاري و محدوديت هاي موجود در بازار كم باشد، توسط مدل هاي رياضي حل شدني است. اما اين شيوه هاي رياضي پاسخ هاي مختلفي ارايه مي دهند كه گاهي بعضي از آن ها دقيق تر و كاملتر مي باشد. در اين مقاله ما به بررسي وابستگي ساختاري بين نرخ مبادله دلار و سري هاي زماني شاخص هاي بورس اوراق بهادار تهران و تاثير آن بر مرز كارا پرتفوي پرداخته ايم. نتايج نشان مي دهد كه شاخص هاي مورد مطالعه داراي وابستگي دمي بالايي كمتر نسبت به وابستگي دمي پاييني مي باشد، )اين بدان معناست كه با كاهش نرخ مبادله دلار شاخص ها كاهش مي يابند اما با افزايش نرخ مبادله دلار در شاخص هاي پذيرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران افزايش كمتري مشاهده مي شود(. همچنين ما برنامه بهينه سازي جديد را پيشنهاد مي كنيم كه در آن ريسك به وسيله ارزش در معرض خطر و بازده آن توسط تابع مفصل برآورد شده است، در اين روش تغييرات قابل توجهي در مرز كارا پرتفوي مشاهده مي شود.