مقاومت در آثار محمدرضا ميرزاده عشقي و پرسي بيش شلي با نگاهي به دوره شكست و وحشت در ادبيات فارسي و انگليسي

Resistance in the Works of Mohammadreza Mirzadeh Eshghi and Percy Bysshe Shelley with Regard to the Reign of Terror in Persian and English Literature

با نگاهي به ادبيات فارسي و انگليسي، به نظر مي‌‌رسد شباهت‌هايي ميان جوانان ايراني‌ چون محمدرضا ميرزاده عشقي ‌در دوره شكست پس‌از انقلاب مشروطه و جواناني چون پرسي بيش شلي در دوره وحشت در انگليس پس‌از انقلاب فرانسه وجود دارد و مطالبي‌ را كه در دوره شكست و وحشت در اين دو سرزمين مطرح مي شود مي‌توان مقايسه‌ كرد. اين پژوهش دوره شكست و وحشت حاكم بر ايران و انگليس پس‌از دو انقلاب و نيز مقاومت و واكنش روشنفكراني چون عشقي و شلي را از دريچه ماترياليسم فرهنگي بررسي مي كند. آلن سينفيلد به وجود گسست هايي در متن ادبي‌ اشاره مي كند كه به‌دنبال تضاد ميان گفتمان هاي گوناگون شكل مي گيرند و ايديولوژي حاكم را زير سوال مي‌برند. هدف گفتمان هاي غالب در عصر عشقي و شلي راندن به انزوا و سركوب شاعران انقلابي بود. اما در چنين فضايي، اين‌دو با زيرسوال‌بردن ايديولوژي حاكم، صداي خود را، كه صدايي مخالف است، به گوش همگان رساندند و نوعي پايداري از خود نشان دادند. اين نوشتار بر آن است تا نشان دهد آثار عشقي و شلي را مي توان مقاومت، مخالفت و گسست در ايديولوژي حاكم در ايران و انگلستان آن دوران دانست.

Mohammadreza Mirzadeh Eshghi in Persian Literature is comparable to Percy Bysshe Shelley as one can compare the reign of terror that emerged in Iran after the Constitutional Revolution to the reign of terror that existed in England after the French Revolution. Mirzadeh Eshghi and Shelley composed poetry and drama in response to the ruling powers of their eras. They both showed resistance and questioned the ruling discourses of their time in order to make their voices heard. This can be interpreted from the point of view of Cultural Materialism. Allan Sinfield, a notable figure among cultural materialists, suggests dissident reading of texts and talks of faultlines in texts that challenge the ruling discourses. This study argues that the difference between the poet’s voice and the ruling discourses of the era depicts faultlines in such discourses and thus challenges them