بررسي شاخص هاي مفهوم بيگانگي اجتماعي در شعر فروغ فرخزاد

با پيدايش انقلاب صنعتي در غرب و به موازات آن نهضت مشروطه در ايران، تحول عظيمي در زمينه هاي اجتماعي، سياسي، فرهنگي و... به وجود آمد، كه شعرا و نويسندگان و نيز آثارشان، از اين جريان بي تاثير نبوده اند. شعر در آغاز مشروطه نقش مهمي را ايفا كرده است به طوري كه جريان هاي سياسي را رونق مي داده و گهگاه مردم را به سمت و سوي خاص هدايت مي كرده است. رشد و رواج شعر سياه (شعري كه احساسات و افكار منفي انسان نسبت به خود و اجتماع را بيان مي كند) بامعناي نوينش درايران، از دوره ي مشروطه شروع شد و با پيدايش شعر نو شدت گرفت و در شعر اغلب شاعران نوپرداز مطرح گشت. البته جريان حضور اين نوع شعر را مي توان به دو دوره ي قبل از كودتا ( از انقلاب مشروطه تا كودتاي 28 مرداد 1332) و بعد از كودتاي 28 مرداد 1332 تقسيم كرد به طوري كه پس از كودتاي 28 مرداد 1332 ، شعرهاي بيانيه اي، فرمايشي و دستوري تعطيل گرديد و نوعي احساس جدايي و بيگانگي از جامعه در شعر برخي از شاعران ايران نمود پيدا كرد. با توجه به اينكه فروغ فرخزاد (1345-1313) نيز از شاعران نوپرداز معاصر محسوب مي شود، در اين نوشتار سعي شده است به اين پرسش پاسخ داده شود كه مهمترين شاخص هاي بيگانگي اجتماعي در شعر فروغ فرخزاد كدامند؟ روش اين پژوهش از نوع، اسنادي- تحليلي بوده است كه زمينه ها و شرايط اجتماعي، خانوادگي زندگي فروغ، دركنار مولفه هاي بيگانگي اجتماعي ( احساس تنهايي، پوچي و بي معنايي، افسردگي، بي هنجاري، انزواي اجتماعي، دورويي، ياس و ناتواني و... ) در شعر وي مورد مطالعه قرار گرفته است كه در اين بين، شاخص هاي احساس تنهايي (انزوا)، ناتواني ( بي قدرتي) و ياس بيشتر از ساير شاخص ها تكرار شده است.