بررسي كاربرد آلياژ حافظه دار در اتصال صلب ورق انتهايي

شكست ترد اتصالات گيردار قاب هاي خمشي فولادي در زلزله هاي نورثريج (1994) و كوبه (1995) موجب گرديد تا اتصالات صلب جديدي معرفي كه مشكلات اتصالات سنتي را مرتفع ساخته و موجب عملكرد مناسب قاب هاي خمشي مي شوند، اما علاوه بر افزايش هزينه ساخت به دليل تشكيل مفصل پلاستيك در تيرها و ايجاد تغييرشكل هاي غيرالاستيك وماندگار در زلزله هاي شديد، هزينه هاي تعميرات را بالا مي برند. با استفاده از مواد بازگشت پذير و هوشمندي چون آلياژهاي حافظه دار در اين اتصالات مي توان تغييرشكل هاي ماندگار و نياز به تعميرات را تا حدود چشمگيري كاهش داد. در اين مقاله كاربرد آلياژ حافظه دار بر پايه آهن و با بازيابي كرنش حدود 5% در اتصال صلب ورق انتهايي و با استفاده از نرم افزار ANSYS مورد بررسي قرار مي گيرد. پس از صحت سنجي رفتار چرخه اي يكي از اتصالات ورق انتهايي مورد آزمايش توسط سامنر كه بر اساس تئوري ورق ضخيم طرح شد ه است، كاربرد آلياژ حافظه دار به عنوان پيچ هاي متصل كننده ورق انتهايي به ستون و يا ورق در محل تشكيل مفصل پلاستيك مورد مطالعه قرار مي گيرد. نتايج نشان مي دهد در اتصال ورق انتهايي طرح شده بر اساس تئوري ورق ضخيم، استفاده از ورق هاي آلياژ حافظه دار نقش موثرتري در كاهش چرخش پسماند اتصال نسبت به استفاده از پيچ هاي آلياژ حافظه دار دارد. اتصال هيبريدي مجهز به ورق هاي نام برده، با حفظ مقاومت و شكل پذيري مناسب، جذب انرژي و كرنش پسماند كمتري نسبت به اتصال فولادي مشابه داشته و هزينه هاي تعميرات را كاهش مي دهد.