بررسي عيوب فصاحت و بلاغت در اشعار ميرزادهعشقي

Studying of Eloquent and Rhetorical Errors in Mirzadeh Eshghiʹʹs Poems

منتقدان در بسياري از كتب نقدي و تحليلي دوره مشروطه، بر اين نكته اذعان دارند كه شعر اين دوره با وجود داشتن مضامين نو و تلاش شاعران براي تجدد ادبي، از نظر زباني عوامانه است و همين عوام گويي سبب شده تا در ديوان شعري بسي از شاعران اين عهد، اغلاط و عيوبي كه مخالف با روح فصاحت و بلاغت زبان فارسي است، ديده شود. يكي از شاعران اين عهد كه چندان از اين نقيصه به دور نيست و در معرض نقد منتقدان قرار گرفته، ميرزادهعشقي است. بيشتر منتقدان تنها به عيوب كلي اين شاعر بدون ذكر شواهد بسنده كرده اند. از اين رو ما در اين مقاله با ارايه شواهد، به بررسي صحت و سُقم اين مدعا پرداخته ايم. از رهرو همين بررسي ها درمي يابيم كه بزرگ ترين عيب فصاحت ميرزادهعشقي در سطح كلمه، مخالفت قياس صرفي و غرابت استعمال است كه گاهي منجر به تنافر حروف و كراهت در سمع نيز مي شود. در سطح كلام نيز مخالفت قياس نحوي، بيشترين عيب زباني اين شاعر را تشكيل مي دهد و عيوب ديگر چندان برجستگي خاصي در اشعار اين شاعر انقلابي ندارد.

The most literary critics confirm that the poetic language of Mashrooteh movement is the ordinary one, in spite of its new themes and poetic creativities. Therby, its ordinary language causes the eloquent errors which are opposite of the Persian language standards. Mirzadeh Eshghi is one of those poets who made the mentioned errors. On controry of the prior studies which looks at it generrally, this research involves the studying of eloquent errors in Eshghiʹs poem specifically. Therefore we understand that, in the level of word, analogy and barbarism are great errors in Mirzadeh Eshghiʹs poem so that it leads to cacophony. In level of sentence, also, solecism is the prevalent error in his poet. The usage of other eloquent errors are less than the mentioned ones.