بررسي جابه جايي نسبي طبقات در قابهاي فولادي با تغيير نوع مهاربندي همگرا در ارتفاع

امروزه مهمترين هدف در طراحي سازه ها، كنترل نياز لرزه اي سازه در برابر نيروهاي جانبي در سطح كلي (Global) و در سطح موضعي (Local) مي باشد. دستورالعمل هاي FEMA 273 حداكثر نيازهاي تغيير شكل را به سطوح عملكرد مرتبط مي سازد در صورتي كه چنين ضوابطي در مورد نيازهاي تغيير شكل تجمعي موضعي اعضا وجود ندارد. از طرفي پارامتر نياز تغيير شكل تجمعي معياري را براي ميزان خسارت ارايه كرده و مي تواند تصوير متفاوتي را از پاسخ سازه نسبت به پاسخ هاي حاصل از حداكثر نيازهاي تغيير شكل ارايه نمايد. در اين مطالعه، قاب هاي خمشي فولادي مهاربندي شده مورد تحليل ديناميكي غيرخطي تاريخچه زماني قرار گرفت و با تغيير نوع مهاربندي در ارتفاع اين قاب ها، تراز مناسب جهت تغيير نوع مهاربندي (از مهار x به مهار v) پيشنهاد گرديده است. در انتها مشخص گرديد كه تغيير نوع مهاربندي در تراز مشخصي از سازه مي تواند به كاهش نيازهاي لرزه اي موضعي سازه ها منجر گردد به طوري كه تغيير نوع مهاربندي در ارتفاع باعث جابه جا شدن محل ماكزيمم بيشينه نياز دريفت طبقات و كاهش مقدار آن (حداكثر تا 90%) بوده است.