مقايسۀ اثر تمرينات پلايومتريك شتابي، پلايومتريك مقاومتي و پلايومتريك معمولي بر عملكرد توان، قدرت و هايپرتروفي عضلاني مردان فعال

A Comparison of the Effect of Accelerated Plyometric, Resisted Plyometric and Common Plyometric Training on Power Performance, Strength and Muscle Hypertrophy in Active Males

هدف از این پژوهش، مقایسۀ تأثیر تمرینات پلایومتریك شتابی، پلایومتریك مقاومتی و پلایومتریك معمولی بر عملكرد توان، قدرت و هایپرتروفی عضلانی در مردان فعال بود. 30 مرد فعال (با میانگین سنی 12/1±67/20 سال، قد 69/4±83/174 سانتی­متر و وزن 51/7±45/63 كیلوگرم) به­صورت دواطلبانه در این پژوهش شركت كردند و به­­شكل تصادفی به سه گروه تقسیم شدند و بر­حسب میزان فعالیت در هفته و قدرت بیشینه، همسان­سازی گردیدند. برنامه تمرینی به­مدت چهار هفته و سه جلسه در هفته انجام شد. همچنین، پس­آزمون بعد از 48 ساعت از آخرین جلسۀ تمرین انجام گرفت و اختلاف بین گروه­ها توسط آزمون تحلیل عاملی كوواریانس وآزمون تعقیبی محاسبه گردید و اختلاف درون­گروهی نیز با استفاده از آزمون تی زوجی تحلیل گشت. یافته­ها­ نشان می­دهد كه هر سه تمرین پلایومتریك شتابی، پلایومتریك مقاومتی و پلایومتریك معمولی باعث بهبود معنا­دار ارتفاع پرش اسكات، پرش عمودی و پرش عمقی، حداكثر و میانگین توان در پرش عمودی، قدرت بیشینه و سطح مقطع عضلات ران نسبت به پیش­آزمون شده است. تمرین پلایومتریك مقاومتی نیز منجر به بهبود معنا­دار ارتفاع پرش عمقی نسبت به تمرینات پلایومتریك شتابی و پلایومتریك معمولی گردیده است. علاوه­بر­این، نتایج نشان می­دهند كه تمرینات پلایومتریك شتابی و پلایومتریك مقاومتی، بهبود معنا­داری را در قدرت بیشینه نسبت به تمرین پلایومتریك معمولی ایجاد كرده­اند. با توجه به نتایج و درصد تغییرات به­نظر می­رسد كه استفاده از كش در تمرینات پلایومتریك (شتابی و مقاومتی)، مفیدتر از تمرینات پلایومتریك معمولی می­باشد. همچنین، تمرین پلایومتریك شتابی، كارایی بیشتری در بهبود توان و قدرت عضلانی نسبت به پلایومتریك مقاومتی و معمولی دارد.

The purpose of this study was to compare the effects of accelerated plyometric, resisted plyometric, and common plyometric training on power performance, strength and muscle hypertrophy. Thirty active males (age 20.67±1.12, height 174.83± 4.69, weight 63.45± 7.51) volunteered to participate in this study. The participants were randomly divided among three groups and were matched according to the amount of activity in a week and maximal strength. The training protocol consisted of four weeks with three sessions per week. The posttest was performed after 48 hours of the last session. Intergroup differences were analyzed with ANCOVA and LSD post hoc tests, and intragroup difference analyzed with paired t-test. The findings of the present study indicated that all three plyometric training (accelerated, resisted and common) were significantly improved compared with pretest in squat jump, countermovement jump and depth jump height, countermovement jumping peak and average power, maximal strength and anthropometrically thigh muscle cross-sectional area. Resisted plyometric training was leads to significant improvements in depth jump height compared with accelerate and common plyometric training. In addition, accelerate and resisted plyometric training were significantly an improvement in maximal strength than common plyometric training regards to results and change percent, it seems use of elastic bands in plyometric training (accelerated and resisted) more beneficial than common plyometric training. Furthermore, accelerated plyometric is more efficient in improvement of power and muscular strength than the resisted and common plyometric training.