پديد آورندگان :
غفاري‌فرد، محمد نويسنده استاديار، دانشگاه آزاد اسلامي، واحد بويين زهرا ، قزوين، ايران (نويسنده مسيول) Ghaffary Fard, Mohammad , خوش‌سيما، رضا نويسنده استاديار، دانشگاه آزاد اسلامي، واحد بويين زهرا، قزوين، ايران Khoshcima, Reza
كليدواژه :
اشتغال , استان‌هاي كشور ايران , انتقال – سهم , ضريب مكاني , مزيت نسبي
چكيده فارسي :
تجزيه‌و‌تحليل روند اشتغال و ساختار آن در سطح كشور و مناطق مختلف آن مستلزم شناخت دقيق استعدادها و توان بالقوه بخش‌ها و تركيب آن در مناطق است تا بتوان برنامه‌ريزي و اشتغالزايي متوازن و متعادلي را در هر يك از بخش‌ها و مناطق محقق ساخت. اشتغال همواره از دغدغه‌هاي اصلي سياستگذاران اقتصادي بوده و به‌طور كلي نيروي انساني در مسايل اقتصادي جايگاه ويژه‌اي داشته است. هدف از اين مطالعه تعيين وضعيت اشتغال بخش‌هاي عمده فعاليت در استان‌هاي كشور ايران طي دوره (1390-1385) مي‌باشد. به اين منظور با استفاده از مدل انتقال- سهم به تشخيص نوع بخش‌هاي اقتصادي از نظر مزيت نسبي، برنده، بازنده و بازنده مختلط اقتصادي پرداخته شده و همچنين با استفاده از شاخص ضريب مكاني (LQ) بخش‌هاي پايه‌اي و غير پايه‌اي هر استان مشخص شده است. نتايج حاكي است كه در تمام استان‌ها توزيع نيرو به نفع مشاغل خدماتي و جهت‌گيري فعاليت‌هاي آينده استان به‌سمت بخش خدمات است، همچنين بخش خدمات در اكثر استان‌ها به‌جز استان‌هاي آذربايجان شرقي، تهران، خوزستان، سيستان‌و‌بلوچستان، كرمان، كرمانشاه، كهگيلويه‌و‌بويراحمد، گيلان، لرستان و يزد پتانسيل لازم براي ايجاد اشتغال در آينده را دارند و به‌عنوان محرك لازم براي ايجاد اشتغال در استان‌ها محسوب مي‌شوند. ازنظر فعاليت پايه‌اي نتايج نشان مي‌دهد بخش خدمات در استان‌هاي بوشهر، تهران، خوزستان، سمنان، فارس، قم، كرمانشاه و هرمزگان فعاليت پايه‌اي محسوب شده و اين بخش درجهت مزيت رقابتي اين استان‌ها حركت كرده است. ضرايب مكاني ساير استان‌ها در بخش خدمات حاكي از اين است كه اين بخش در آن‌ها هنوز به سطح خودكفايي نرسيده و متقاضي نيروي كار بيشتري است.
چكيده لاتين :
For analyzing of the employment process and its structure for the country and different regions, and also for balanced planning and creating employment in all the regions, knowing the exact the talents and potential of the regions are necessary. The employment has always been the main concern of the economic policymakers, and the human force has a significant position on economic issues. This study wants to determine the situation of the main sectorʹs employments in the different provinces of Iran during 2006 to 2014. So, the shift-share model is used to recognize the relative advantage, economic loser or winner in the different economic sectors. The local coefficient index is used to determine the basic and non-basic parts of each province. The results indicate that the power distribution in all provinces has been tended to the employment of the service sector, and all of the future planning in providences are toward to this direction. The service section in all providence except east Azerbaijan, Tehran, Khuzestan, Sistan and Balouchsetan, Kerman, Kermanshah, Kohkiluie and Bouierahmad, Gilan, Lorestan, and Yazd have a potential in job creation and are considered as a driving force for economic development in providences. Considering the basic activities, it is shown that the service section in Bushehr, Tehran, Khuzestan, Semnan, Fars, Qum, Kermanshah, and Hormozgan is the basic sector and has moved toward competitive advantages of the providence. The local coefficients of another providences in the service sector indicate that this sector is not self-sufficiency and needs more labor forces.Keywords: provinces of Iran, employment, shift- share, relative advantage
