تاثير روش و تراكم كاشت بر عملكرد، اجزاي عملكرد و درصد روغن بذر كلزا در سامانه هاي مختلف خاك ورزي

در پژوهش حاضر، اثر روش كاشت و تراكم بذر بر عملكرد، اجزاي عملكرد و درصد روغن دانه كلزا، در سامانه هاي خاك ورزي در اراضي شاليزاري شهرستان آمل در استان مازندران در در سال زراعي 91-1390 بررسي شد. آزمايش به صورت كرت هاي دو بار خرد شده در قالب طرح بلوك هاي كامل تصادفي با چهار تكرار اجراء گرديد. سيستم خاك ورزي در سه سطح: بدون خاك ورزي، خاك ورزي حداقل و خاك ورزي متداول به عنوان فاكتور اصلي، روش كاشت در دو سطح: دست پاش و استفاده از رديف كار به عنوان فاكتور فرعي و مقدار مصرف بذر در سه سطح: 6، 9 و 12 كيلوگرم در هكتار به عنوان فاكتور فرعي فرعي مورد مطالعه قرار گرفتند. نتايج نشان داد كه روش خاك ورزي حداقل در همه شرايط تيماري داراي بيشترين ميزان عملكرد دانه در واحد سطح بود، به طوري كه عملكرد دانه در كرت هاي خاك ورزي حداقل به طور ميانگين به ترتيب به ميزان 8/20 و 4/96 درصد بيشتر از عملكرد دانه در كرت هاي خاك ورزي رايج و بدون خاك ورزي بود. در شرايط اين آزمايش، روش كاشت به شيوه دست پاش و با استفاده از رديف كار از نظر عملكرد دانه اختلاف آماري نشان ندادند. در خصوص صفات وزن هزار دانه و درصد روغن دانه، اثر هيچ يك از تيمارهاي اعمال شده از لحاظ آماري معني دار نشد، كه بيانگر پايداري اين صفات در ارتباط با تيمارهاي مورد بررسي مي باشد. با توجه به نتايج پژوهش، استفاده از تراكم كاشت 9 كيلوگرم در هكتار، به ويژه با استفاده از رديفكار در سيستم هاي حفاظتي، براي دستيابي به بهترين نتيجه الزامي است.