فمينيسم و عرفي شدن دين

مدرنيته يا تجدد عبارت از مجموعه اوصاف و ويژگي‌هاي تمدن جديد است كه طي چند قرن اخير در اروپا و آمريكاي شمالي ظهور كرده است. سكولاريزاسيون يا عرفي شدن دين، مفهومي است كه براي توصيف و تحليل فرايندهاي جوامع مدرن به كار برده مي‌شود. اين فرايند دين‌جدايي به معناي فرايند تفكيك و تمايز ساحت‌هاي قدسي و عرفي از يكديگر و تحديد حدود و تبيين مناسبات ميان آنها است. فمينيسم را مي‌توان به يك معنا برآمده از تمدن جديد غربي و به معناي ديگر واكنشي درباره مدرنيته دانست. در اين راستا، فمينيسم در تقابل مستقيم با سنّت قرار مي‌گيرد و در تحليل‌هاي خود نسبت به سنّت، از دين به عنوان يكي از مهم‌ترين مولفه‌ها عليه تبعيض جنسيتي انتقاد شديد مي‌كند. به اين ترتيب، بايد گفت كه ميان عرفي شدن دين و جنبش اجتماعي فمينيسم، علقه و ارتباط‌هاي قابل توجهي وجود دارد. عرفي شدن دين، در يكي از معاني خود كه به دنبال ارايه تفسير جديد و اين‌دنيايي از دين است، توجه بسياري از فمينيست‌ها را به‌طور عام و فمينيست‌هاي دين‌گرا را به‌طور خاص، به خود اختصاص داده تا به اين وسيله با از بين بردن نقش فرانهادي دين، دين را با درخواست‌هاي فمينيسم سازگار كند. در اين راستا، ما درصدديم تا با توجه به اين علقه و ارتباط، علاوه بر برشمردن شاخص‌هاي عرفي شدن دين و نيز فمينيسم، بر برخي از مصاديق ارتباط اين شاخص‌ها تاكيد كنيم.