ارتباط عوارض قلبي و ميزان تروپونينI خون در بيمار دچار شكستگي گردن فمور

يك علت شايع استفاده از خدمات بيمارستاني و مرگ در جمعيت هاي مسن و يكي از علل اصلي مرگ پس از جراحي شكستگي گردن فمور نارسايي قلبي و انفاركتوس ميوكارد است. تروپونين به عنوان نشانگر زيستي (بيوماركر) انتخابي براي تشخيص آسيب هاي ميوكارد در نظر گرفته شده كه در تشخيص به هنگام و به دنبال آن درمان سريع بيماران كمك مي كند. هدف: تعيين ارتباط عوارض قلبي و ميزان تروپونين I در بيماران با شكستگي گردن فمور در بيمارستان پورسيناي رشت در سال 92 – 1391. مواد و روش ها: در اين مطالعه كه به روش مقطعي- آينده نگر صورت گرفت، 116 نفر از بيماران 65 ساله و بيشتر كه با شكستگي گردن استخوان فمور به بيمارستان پورسيناي رشت مراجعه كرده بودند، وارد مطالعه شدند. داده هاي زمينه اي و عوامل خطرساز قلبي، پيشينه سكته قلبي، بيماري هاي ديابت و فشار خون بالا، گرد آوري شد. در هنگام پذيرش و روزهاي اول و دوم پس از جراحي ميزان تروپونين سنجيده و در پايان پس از 4 ماه پايش، مرگ و مير و پيامدهاي ناپسند قلبي ارزيابي شد. نتايج: 62 نفر(4/ 53%) از بيماران مرد و ميانگين سني آنان 83/ 8±43/ 78 ساله بود. تنها در 2 نفر از افراد شركت كننده در مطالعه كه دچار عوارض قلبي در مدت بستري شده بودند تروپونين بالاتر از حد طبيعي بود كه از نظر آماري تفاوت معني دار از نظر مرگ بين دو گروه تروپونين بالا و تروپونين طبيعي بدست آمد (026/ 0= p) در حالي كه 14 نفر از 19 بيماري كه تروپونين بالا داشتند (7/73%) درگذشتند در برابر، 7 تن از 97 نفر گروه تروپونين طبيعي، (2/ 7%) درگذشتند كه به صورت معني دار كمتر از گروه تروپونين بالا بود (0001/ 0=p). نتيجه گيري: تروپونين I به عنوان نشانگر زيستي كه توان تشخيص آسيب قلبي با حساسيت و ويژگي بالا را دارد، مي تواند به عنوان متغيري در پيش بيني عوارض ناپسند قلبي ناشي از جراحي شكستگي گردن استخوان فمور استفاده شود.