جنسيت در آموزش و پرورش از ديدگاه جامعه‌شناسي اسلامي

اين مقاله به بررسي عوامل و پيامدهاي بروز جنسيت در نظام آموزش و پرورش رسمي با رويكرد جامعه‌شناسي اسلامي مي‌پردازد. جامعه‌شناسي اسلامي در الگوي مفروض اين مقاله، بدون داشتن ادعاي برخورداري از ويژگي منحصربه‌فردي از نظر روش‌هاي تجربي و فنون آماري، به طور عمده از لحاظ مباني هستي‌شناختي و معرفت‌شناختي و نيز از حيث جنبه‌هاي نظري، شامل جنبه‌هاي تبييني، تفسيري و هنجاري، از رويكردهاي موجود جامعه‌شناسي تمايز مي‌يابد. زمينه مقايسه رويكرد اسلامي با رويكردهاي رقيب، در بين بحث‌هاي اصلي مقاله، يعني فرصت پيشرفت علمي، محتواي آموزش و ساختار مراكز آموزشي و نيز با اشاره‌اي گذرا به ديدگاه‌هاي جامعه‌شناختي، به‌ويژه موضع رويكرد فمينيستي و سپس بيان ديدگاه اسلام، فراهم شده است. اين تحقيق نشان مي‌دهد كه رويكرد اسلامي با اِسناد ارزش يكسان به علم‌آموزي مردان و زنان و با مفروض گرفتن برخي از تفاوت‌هاي طبيعي ميان زن و مرد در كنار مشترك‌هاي فراوان آنها، از يك‌سو، در تبيين علّي تمايزهاي جنسيتي در آموزش و پرورش، تاثير تفاوت‌هاي طبيعي دو جنس را ناديده نمي‌گيرد و از سوي ديگر، برخي از اين تمايزها را به دليل كاركردهاي اجتماعي مثبت‌شان تجويز مي‌كند.