بررسي اثر كم آبياري جويچه اي يك در ميان متناوب در مراحل مختلف رشد ذرت

در شرايط محدوديت منابع آب و فراواني نسبي اراضي قابل كشت (شرايط حاكم بر اكثر مناطق ايران)، هدف اساسي بايستي بالا بردن توليد بازاء واحد آب مصرفي و استفاده بهينه از اين منابع باشد. در اين تحقيق مديريتهاي مختلف كم آبياري به صورت آبياري جويچه­اي يك در ميان متناوب و با درنظرگيري مراحل حساس رشد گياه ذرت، و اثر توام آنها بر ماده­ي خشك تجمعي در بوته­ي آن و افزايش كارايي مصرف آب بررسي شد. در اين ارتباط، طرحي در قالب بلوكهاي كامل تصادفي با شش تيمار شامل: آبياري كامل جويچه­ها در كل دوره­ي رشد، آبياري يك در ميان متناوب در كل دوره­ي رشد، آبياري كامل در مرحله­ي استقرار گياه و آبياري يك در ميان متناوب در بقيه­ي مراحل رشد، آبياري كامل در مرحله­ي گلدهي و آبياري يك در ميان متناوب در ساير مراحل، آبياري كامل در مرحله­ي استقرار و گلدهي و آبياري يك در ميان متناوب در ساير مراحل، آبياري كامل در مرحله­ي گلدهي و رسيدن محصول، و آبياري يك در ميان متناوب در ساير مراحل، در سه تكرار انجام پذيرفت. بيشترين ماده­ي خشك تجمعي، 257 گرم در بوته، در تيمار آبياري كامل جويچه­ها در كل دوره­ي رشد بود، و كمترين آن 196 گرم در بوته، به تيمار آبياري يك در ميان متناوب در كل دوره­ي رشد اختصاص داشت. هرچند بيشترين عملكرد زيستي (18385 كيلوگرم در هكتار) متعلق به تيمار آبياري كامل در تمام دوره­ي رشد بود، ولي بالاترين كارايي مصرف آب مربوط به تيمار آبياري كامل در مرحله­ي گلدهي و آبياري يك در ميان متناوب در ساير مراحل رشد و برابر با 88/1 كيلوگرم دانه­­ي ذرت در مترمكعب بود.