تحليل بقاي بيماران مبتلا به سرطان پستان تحت رژيم هاي آنتراسيكلين به تنهائي و آنتراسيكلين همراه با تاكسان ها در بازه زماني 1383 تا1391

سابقه و هدف: سرطان پستان شايع ­ترين سرطان در بين زنان ايالات متحده مي­ باشد. و پيشگيري، تشخيص زودهنگام و درمان آن از مهم­ترين و مطرح ­ترين مباحث علمي روز دنيا است. مرگ­ومير ناشي از اين بيماري از سال 1990 در ايالات متحده تا 24 درصد كاهش يافته است. هدف اين مطالعه تحليل بقاي بيماران مبتلا به سرطان پستان تحت رژيم هاي آنتراسيكلين به­ تنهائي و آنتراسيكلين همراه با تاكسان­ ها مي­ باشد. مواد و روش­ ها: در اين مطالعه كوهورت تاريخي، بيماران مبتلا به سرطان پستان مراجعه­ كننده به درمانگاه­ هاي آنكولوژي طي سال ­هاي 1391-1383، در دو گروه درماني تحت رژيم­ هاي­ آنتراسيكلين و آنتراسيكلين همراه با تاكسان­ ها قرار گرفتند. بيماران تا خروج از مطالعه يا فوت تحت پيگيري بودند. هر 6 ماه يك­بار بيماران با گرافي قفسه سينه، شكم و لگن و سي­تي­اسكن بر حسب نياز و آزمايش خون هر 3 ماه يك­بار بررسي مي­­شدند. هم­ چنين، نمونه ­ها از لحاظ گيرنده­ هاي استروژن، پروژسترون و HER2Neu مشخص شدند. پس از جمع آوري اطلاعات، بيماران از نظر بقا تجزيه و تحليل شدند. نتايج: از 160 بيمار، 80 نفر در دو گروه درماني قرار داشتند. بين دو گروه تفاوت معني ­داري در سن، گيرنده استروژن، پروژسترون، و HER2 Neu، اندازه و نوع تومور، تعداد گره لنفي درگير و متاستاز پيدا نشد، اما ميزان مرگ و عود در گروه آنتراسيكلين به ­ترتيب برابر 12/5 و 7/5 درصد بود كه نسبت به گروه تاكسان ­ها با ميزان مرگ 3/8 درصد و بدون هيچ عودي به­ طور معني­ داري بالاتر بود. هم ­چنين، ميزان بقا نيز در گروه تاكسان­ ها بالاتر بود. نتيجه­ گيري: استفاده از تاكسان ­ها در شيمي­ درماني بيماران سرطان پستان سبب كاهش مرگ و عود بيماري و افزايش ميزان بقا مي­ شود. بنابراين، مي­ توان با استفاده از تاكسان­ ها در رژيم درماني آنها اميد به زندگي را افزايش داد.