مقايسه اثر عصاره الكلي و فراكسيون هاي زعفران با كلروكين روي پلاسموديوم برگئي در موش سوري در شرايط in vivo

In Vivo Comparative Study of Antimalarial Activity of Hydro-Alcoholic Extract of Crocus sativus (Stigma) with Chloroquine

زمینه و هدف: با توجه به این كه گیاهان دارویی یك منبع وسیع تهیه داروها و پایه اصلی توسعه تركیبات دارویی جدید از جمله مقاومت داروئی به درمان­های رایج ضد مالاریا می­باشند در این مطالعه اثر عصاره الكلی و فراكسیون­های زعفران بر مالاریا به طور تجربی بر روی موش سفید آزمایشگاهی مورد بررسی قرار گرفت و با كلروكین مقایسه شد. روش كار: در این مطالعه تعداد 65 عدد موش سوری نر معمولی كه از نظر جنس ، وزن و سن در شرایط مشابهی قرار داشتند، به طور تصادفی به 13 گروه 5 تایی تقسیم شدند، كه 11 گروه از آن با پلاسمودیوم برگئی آلوده گردیدند و با عصاره زعفران و فراكسیون­های آن و كلروكین با روش پیشنهادی (Ryley and Petrs 1970) تحت درمان قرار گرفتند. در این روش پس از مشاهده انگل در خون محیطی به جز گروههای شاهد و دریافت كننده پلاسبو با  دوزهای 350، 700 و 1050میلی ﮔرم به ازای هر كیلوﮔرم وﺯن ﺑﺪن از عصاره های آبكی، الكلی و اتیل استاتی و غلظت mg /kg 20 كلروكین و مقدار mg/kg50 شلاتور آهن تحت درمان قرار گرفتند. موثرترین غلظت در بین غلظت های مورد استفاده مشخص گردید .درمان به صورت خوراكی و در هر مرحله تا 4روز ادامه داشت. میزان كاهش پارازیتمی در گروه­های درمان شده با عصاره در روزهای چهار و هفت با گروه­های شاهد، دریافت كننده دارونما و كلروكین مشخص گردید. گروه 13 در این مطالعه بدون هیچگونه تزریقی از انگل و دارو بوده، صرفا جهت كنترل مرگ و میر تصادفی موش­ها در حیوانخانه نگهداری شد. نتایج: تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون t انجام گردیده و موثرتر ین غلظت در بین غلظت ها ی مورد استفاده مشخص شد. بررسی نشان میدهد كه غلظت mg/kg 700 اتیل استاتی و غلظت  mg/kg 350 و 700 از عصاره گیاهی به نحو معنی داری باعث كاهش میزان پارازیتمی در روز هفت در موش­های آلوده شده است (05/0p <). نتیجه گیری :مطالعه نشان می دهد تاثیر عصاره الكلی زعفران بر روی پلاسمودیوم برگئی مورد توجه است.

Background and Aim: Medicinal plants provide an excellent source of drugs and new drug combinations, including the basis for the development of drug resistance to common anti-malarial treatments. In this study we investigated and compared the effect of an alcoholic extract of saffron and its constituents with that of chloroquine on malaria in mice. Materials and Methods: A total of 65 male mice similar as regards gender, weight and age were randomly divided into 13 groups of 5 each. Eleven of the groups were infected with Plasmodium berghei and treated with saffron extract and its constituents and chloroquine based on the proposed method of Ryley and Petrs. Upon detecting the parasite in peripheral blood of the infected mice, they were treated with an aqueous, alcoholic or ethyl acetate solution at a dose of 350, 700 or 1050 mg/kg body weight (BW), chloroquine at a dose of 20mg/kg BW, and an iron chelator (50mg/kg BW). The solutions with the most effective concentrations were determined. Oral treatment at every stage lasted for up to 4 days. Parasite reduction in the groups treated with the extract was determined on days 4 and 7 and compared with that in the control, placebo and chloroquine groups. The Group 13 mice had no parasite injection and received no drug and were kept in the animal house only to control accidental death. Results: Data analysis (t-test; SPSS) showed the most effective concentrations to be 700mg/kg ethyl acetate solution and 350 and 700mg/kg saffron extract, causing a significant reduction of parasitemia in the infected mice on day 7 (p<0.05). Conclusion: The findings of this study indicate the potential effect of the alcoholic extract of saffron on Plasmodium berghei and, therefore, should receive proper attention.