آيا مي‌توان دانش را مديريت كرد؟

An Analysis of the Role of Education in Promoting Entrepreneurship

در محيط‌هاي پيچيده و پوياي امروزي، دانش يگانه منبع رشد همه‌جانبه سازمان‌ها و كشورها، در كسب مزيت رقابتي و موفقيت مستمر است. در جامعه كشاورزي، كار و زمين عوامل اصلي توليد بودند، با گذر از جامعه كشاورزي و ورود به جامعه صنعتي، در كنار كار و زمين، سرمايه نيز عامل توليد قلمداد شد. با ورود به جامعه دانش، دانش به‌عنوان عامل اصلي توليد مطرح شد، زيرا به كمك دانش از كار، زمين و سرمايه ارزش افزوده بيشتري به‌دست مي‌آيد. ماهيت پنهان دانش آن را به‌صورت منبع منحصر به فردي درآورده است كه با اداره درست آن مي‌توان در سازمان ارزش‌آفريني كرد و مديريت دانش با اين هدف، در دستور كار مديران قرار گرفت. اگر چيزي اداره شدني است بدون ترديد بايد اداره شود، اما آيا دانش به‌عنوان يك منبع قابل اداره است؟ در اين مقاله ابتدا، ماهيت دانش و ابعاد مختلف آن بررسي مي‌شود و سپس قرار گرفتن دو واژه مديريت و دانش در كنار هم مطالعه مي‌شود.

In today’s dynamic and complicated environment, knowledge is the most important growth factor of organizations to gain a competitive advantage. In agricultural societies, labor and land were the main factors of manufacturing. Passing through a transitional period from agricultural to industrial society, capital was considered as one of the main factors of production in addition to labor and land. With the advent of knowledge society, knowledge was considered as a major factor of production because labor, land and capital will gain more added values by application of knowledge. Hidden nature of knowledge has made it a unique source that could create values in the organization. With this aim, knowledge management was placed on the agenda of directors. If something can be administrated, undoubtedly, it should be administrated, but could we manage knowledge as a resource? In this paper, first we study the nature of knowledge and explain different dimensions expressed by different authors. Then, we study the accuracy of putting the two words together; knowledge and management.